ΦΑΓΑΝΕ! ΦΑΓΑΝΕ! ΦΑΓΑΝΕ!

Ομολογώ εν βάπτισμα. Το δάγκωσα το μέταλλο πάλι. Με τη Μαριάννα. Γεννήθηκα αδύναμος. Είναι κι αυτά τα στρινγκάκια που διαγράφονται πρόστυχα στο κολάν της. "Ο ασπασμός των αγγέλων προς τα άστρα". Τι θα ‘μουν χωρίς τα πάθη μου; Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Υπάκουος δούλος του Ευαγγελίου -και δικός της- έχω επιστρατεύσει κάθε τί θεμιτό και αθέμιτο για να γοητεύσω αυτό το θηλυκό. Αραδιάζω σωρό τις κολακείες για το γούστο της, αρπάζομαι από συζητήσεις γυναικείου περιεχομένου για να επιδείξω ειδημοσύνη, την κοιτάω επίμονα τάχα πως ξέχασα να αποσύρω το βλέμμα μου και πολλά άλλα τεχνάσματα που ντρέπομαι να σας εξομολογηθώ. Πάντως να ξέρετε, οι γυναίκες υπάρχουν όταν κάποιος τις κοιτάζει.

Πέρα όμως από τις κοινότυπες σάχλες που κάθε επίδοξος Καζανόβας μετέρχεται, απόψε θα κορυφώσω την πολιορκία με δούρειο ίππο το youtube. Το κρυφό μου όπλο σε κάθε καμάκι. Θα της στείλω με λινκ το “Iputaspellonyou” της NinaSimone, πακετάκι με μία ντουζίνα ψηφιακές ορχιδέες και το μωρό μου θα λιώσει σαν παγωτό γρανίτα.

Otemporaomores. Τα ρομάντζα ξεψύχησαν στη σκιά του googleκαι οι καντάδες ποδοπατήθηκαν από τα linksκαι τα posts. Μήνυμα ελήφθη. Ή μήπως όχι; Όλα άλλαξαν με την έλευση της ψηφιακής εποχής. Όλα; Είπα όλα; Γράψτε λάθος.

Προεκλογική περίοδος γαρ, και το στερεότυπο του πολιτικού ανδρός παραμένει στερεότυπο. Επίσης παραμένει στερεότυπο. Ναι μαντάμ, στερεότυπο. Α! Σας το είπα αυτό. Με συγχωρείτε. Και γλοιώδες. Αυτό δε σας το είπα. Ναι, μερικοί υποψήφιοι έχουν πιάσει γλίτσα σαν εκείνη που αποκτά το πολυκαιρισμένο ζαμπόν που ξεχάσατε στο ψυγείο. Αγγίζεις λίγο το δαχτυλάκι και κολλάει σαν. Άστο μην το πω καλύτερα. Σπέρμα. Το ‘πα. Δηλαδή λίγο πριν το πρώτο σκουλήκι έρθει για δείπνο. Ή μήπως λίγο μετά; Θύμισέ μου να το ρωτήσω στη διακαναλική. Και σιγά μην πάρεις απάντηση.

            Το αντικείμενο τη προβληματικής μου είναι ο στερεότυπος χαρακτήρας του Γκρούεζα. Για την ιστορία ο Γκρούεζας είναι ήρωας του Αλέκου Σακελλάριου που ενσαρκώνει τον τοπικό κομματάρχη στην ταινία «Υπάρχει και Φιλότιμο» με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο ρόλο του υπουργού Μαυρογιαλούρου.

            Δεν ασχολούμαι με το Μαυρογιαλούρο γιατί δεν μου κάνει κλικ. Απύθμενα άτονος και άχρωμος. Και λίγο αφελής και λίγο φαντασμένος και πολύ φαφλατάς. Σαν τη βασιλοπούλα στον πύργο (Τατούλεια ρήση). Τόσο συμπαθητικός που καταντάει αδιάφορος μέχρι αυτοκτονίας. Λατρεύω τους ήρωες που αντιπαθώ. Ναι, θέλω οι ήρωες μου να μου προκαλούν εμετό αντιπάθειας. Γι’ αυτό δεν μου πάει για υπουργός. Δεν μου πάει για Ρουσσόπουλος, ούτε καν για Ντόρα. Οι δικοί μας υπουργοί έχουν κάτι το επικό. Πάρτε παράδειγμα τον Πάγκαλο, Κουασιμόδος με όλα του (μόνο ως προς τη μορφή). Ή τον Παπακωνσταντίνου, σωστός «έμπορος της Βενετίας», ο Σάιλοκ που μας αξίζει ως έθνος. Θέλει μία λίβρα σάρκας από τον καθένα μας. Διαλέξτε τι θα κόψετε.

Ο Γκρούεζας όμως είναι ψυχογραφημένος αριστοτεχνικά. Το τέλειο κομματικό ερπετό. Το απόλυτο κομματικό παράσιτο. Το κομματόσκυλο. Με το αζημίωτο πάντα. Ευφυής, ετοιμόλογος, δολοπλόκος, ο μονόφθαλμος που βασίλεψε στους τυφλούς της Κάτω Ραχούλας και βολεύτηκε. Και αυτός και τα παιδιά και τα εγγόνια του. Αλλά και αν κάπου δυσαρεστηθεί από το Κόμμα (το κεφάλαιο "Κ" το έβαλα για πλάκα), παίρνει τα ψηφαλάκια του και σηκώνει αντάρτικο μπαϊράκι. Ναι, ναι γίνεται "Ανεξάρτητος", ξέρετε, πολύχρωμος και Φάουστ. Σαν έτοιμος από πάντα να πουλήσει την ψυχή του όσο όσο  στο διάολο, για κάποιο δεύτερο γύρο, αναζητώντας συμμαχίες και καρέκλες. Τότε κάνει και αντιπολίτευση και συμπολίτευση και μπιπ στήνει που λένε, αρκεί να μη χάσει τη μεγάλη κουτάλα.

Δείτε αυτό πριν συνεχίσετε την ανάγνωση

Σκηνή 1η : Γκρούεζας και Μαυρογιαλούρος πριν την επίσκεψη στην Πλατανιά

Έτσι ο Γκρούεζας έμαθε να ελίσσεται και να επιβιώνει. Να κανονίζει μικροδιορισμούς, να παίρνει τις μίζες του για τις απευθείας αναθέσεις, να υπερτιμολογεί, να κερνάει αφειδώς στους καφενέδες της Κάτω Ραχούλας, να λύνει και να δένει. Μα το κυριότερο, να είναι onlineμε τον υπουργό. Ο Γκρούεζας υποδέχεται τον υπουργό κάθε τέσσερα χρόνια δώθε από το ρέμα. Φρεσκοξυρισμένος, με το γαμπριάτικο κουστούμι και το χαμόγελο του Τζόκερ. Συνήθως κανονίζει και φιέστες με σημαίες, λουλούδια, συνθήματα και χειροκροτήματα. Δέκα ευρώ το κεφάλι. Έτσι για να γίνεται μπούγιο. Αν ο Γκρούεζας συμβεί να είναι και "παιδί της αλλαγής" κοτσάρει και ένα Carmina Burana να "ανεβάσει" τον υπουργό, σαλιώνοντας τον σα γραμματόσημο. Και μετά στήνει και ένα τσιμπούσι τρικούβερτο στην ταβέρνα του "δικού μας ανθρώπου" με επισημότητες πολλών καρδιναλίων. Και όλα αφορολόγητα και αναπόδεικτα και όλα με έξοδα του Κόμματος.

Σκηνή  2η: Φάγανε! Φάγανε! Φάγανε!

            Και όταν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και αρχίσουν οι ερωτήσεις τότε ο Γκρούεζας με αφοπλιστικό κυνισμό που θα έκανε τον Τσουκάτο να κοκκινίζει απαντάει:

-Που πήγαν αυτά τα λεφτά ρε παιδιά, ρωτάει εκνευρισμένος ο Μαυρογιαλούρος

-Στο Κόμμα πάνε τα λεφτά κύριε Υπουργέ! Εμ βέβαια! Κόμμα είναι, λεφτά θέλει, απαντάει ο Γκρούεζας και συμπληρώνει, εμ βέβαια πρέπει να έχουμε φίλους κύριε Υπουργέ!

-Καλά εσύ δε μου ‘λεγες ότι πίνουν νερό στο όνομά μου; Ρωτάει απορημένος ο υπουργός.

-Εμ βέβαια πίνουν νερό αλλά θέλουν και κάτι να φάνε οι άνθρωποι. Να μην πάθουνε και καμία υδροπικία, και ξεσπάει σε προσποιητά ηχηρά γέλια. Και συμπληρώνει, εμ βέβαια έτσι είναι η κοινωνία σήμερα κύριε Υπουργέ!

-Δε μου λες ρε Γκρούεζα, εσύ είσαι του κόμματος; Ρωτάει ο υπουργός.

-Και με ρωτάτε εσείς κύριε Υπουργέ; Απαντάει ξαφνιασμένος ο Γκρούεζας.

-Ρε άσε τις κουβέντες. Είσαι στο κόμμα ναι ή όχι; Επιμένει ο υπουργός.

-Φυσικά και είμαι! Αποκρίνεται ο Γκρούεζας.

-Πόσα χρόνια είσαι στο Κόμμα; Ρωτάει με ύφος εξεταστικό ο Μαυρογιαλούρος.

-Από είκοσι χρονών παιδάκι. Από τόσο, και δείχνει με χαρακτηριστική χειρονομία.

-Και τι δουλειά κάνεις ρε Γκρούεζα; Εξακολουθεί ο Μαυρογιαλούρος.

-Ορίστε; Αποκρίνεται να σαν να μην κατάλαβε ο Γκρούεζας.

-Λέω, εξοκομματικώς πώς τα βολεύεις; Πώς έχτισες το σπίτι που έχτισες, πώς έκανες τα λεφτά που έκανες;

Αρχίζει να σταυροκοπιέται και να γελάει αμήχανα ο Γκρούεζας και αποκρίνεται:

-Έλα Παναγία μου!! (Χαχαχα) Ρωτάει αν... Μα είμαι του Κόμματος κύριε Υπουργέ!! Εμ βέβαια, σκοτώνομαι για το Κόμμα κύριε Υπουργέ!!

-Κατάλαβα. Κατάλαβα ρε Γκρούεζα, λέει με απογοητευμένο ύφος ο Μαυρογιαλούρος και συμπληρώνει.

- Εδώ υπάρχει κάτι σάπιο και όπου υπάρχει κάτι σάπιο υπάρχουν και σκουλήκια. Εγώ βέβαια. Και αυτό το κατάλαβα, λέει με ισχυρή δόση αυτοκριτικής, δεν είμαι άξιος. Δεν είμαι ικανός να καθαρίσω αυτό το σάπιο, αλλά μην αμφιβάλετε ότι κάποια μέρα θα βρεθεί αυτός ο χριστιανός και μαζί με το σάπιο θα εξαφανιστούν και τα σκουλήκια.

Σκηνή 3η: Στο γραφείο του Μαυρογιαλούρου μετά την επίσκεψη στην Πλατανιά

            Στρατιές ήρθαν οι "χριστιανοί" που επικαλούταν ο Μαυρογιαλούρος. Στην αρχή όλοι ενδεδυμένοι την τήβεννο του επαναστάτη, διακηρύσσοντας σε κάθε τόνο ότι "ήρθε η ώρα της αλλαγής" και ότι "θα τα αλλάξουν όλα", θα τα σβήσουν όλα "σφουγγάρι" θα μας "εκσυγχρονίσουν", θα μας απαλλάξουν από τους "αρχιερείς της διαπλοκής" και τους "νταβατζήδες της πολιτικής" και ο κοσμάκης, που ψοφάει για Ζορό, χόλιγουντ, νέα οράματα, σύμβολα και συνθήματα, πιστεύει στους νέους Μπάτμαν, στους νέους σωτήρες, στους νέους "καταλληλότερους" που η καθεστηκυία τάξη, οι στοές, τα λόμπυ και οι λέσχες μας φορτώνουν στην καμπούρα μας.

            Έμενα παιδιά λίγο με νοιάζει. Έχω βολευτεί και εγώ μια χαρούλα. Πέρα βρέχει. Άλλοι πληρώνουν για μένα. Άσε που σε λίγο θα γίνω και εγώ "καταλληλότερος" όπως πάει το πράμα.

Αλλά έτσι από περιέργεια ρωτάω, εσείς τη βρίσκετε με όλη αυτή την ανωμαλία; Γουστάρετε κρίκους στις θηλές, στην πόσθη και στο αιδοίο;

Γιατί ρε παιδιά, σας ρωτάω, Δημοκρατία δια αντιπροσώπου γίνεται; Σαν να θέλεις να κάνεις σεξ και στέλνεις άλλον στη θέση σου. Τον οποίο μάλιστα, θα ορίζεις κάθε τέσσερα χρόνια. Μέχρι τότε, αυτός θα πηδάει εξ ονόματος σου και χωρίς να σου δίνει αναφορά. Ούτε μάτι δε θα παίρνεις, έτσι για να αυνανίζεσαι δημοκρατικά. Το χειρότερο δε, είναι ότι που και που ο εκλεκτός σου θα πηδάει και εσένα. Αν σ’ αρέσει καλώς, αλλιώς βρες ένα λόγο να σ’ αρέσει. Γιατί ως γνωστόν, αν δε μπορείς να αποφύγεις το βιασμό, τότε χαλάρωσε και απόλαυσέ τον.

Σκηνή 4η: Μία καλή μούτζα για επιδόρπιο

Προσοχή: Κάθε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα δεν είναι καθόλου συμπτωματική.

Δια χειρός,

Γρηγόρη Αν. Σταμούλη