Φώτη, των φώτων σήμερα.

Ένα γράμμα από τον Σπ.Αλεβιζόπουλο.

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ

Ο Θάνατος του παλικαριού.

Ήτανε χινόπωρο π' αντάμωσα
ώριο παλικάρι και το λάβωσα
σε πολέμου μπόρα και κακή μαλιά
κι είχ' η γης στρωσίδι κάμει με κορμιά
κι ήβγαιν' απ' τ' αχείλι το βερτζί μιλιά
που μου μαχαιρώνει χρόνια την καρδιά.

Θε μου σαν ποθάνω κάμε με δεντρό
και παρέκει βρύση με κρυγιό νερό
νά 'ρχουνται οι έμορφες να λούζουνται
και στον ασκιανό μου να δροσίζουνται.
Να περάσει μιάν αυγή κι η αγαπώ
ξωτικό να κόψει και γλυκύ καρπό
κι ο καρπός να βγάλει όνειρου καημούς
να γεμίσει ο κόσμος αναστεναγμούς.
Και στη βρύση μαγικό νερό να βρει
του καημού να σβήσει το θαμπό κερί
να τη δω να φεύγει να μακραίνεται
δίχως αναμνήσεις να πικραίνεται.

Μά 'τανε θολούρα και απόβραδο
κι ο Θεός δεν είδε στο ματόκλαδο
πού 'χε κρουσταλλιάσει ένα δάκρυ του
λύπηση γεμάτο απ' την αγάπη του.
Μα τον εσυμπόνεσ' ένα νέφαλο
κόκκινο και τού 'ριξε προσκέφαλο
μιά βροχή που ξέπλυνε τη λύπηση
κι έμεινε η ρίμα και η θύμηση.

κλικ ν' ακούσετε το τραγούδι

Αγαπητέ Φώτη, επίτρεψέ μου να σου γράψω αυτά τα λόγια.
Τα τελευταία.
Είναι τραγικό να είσαι μέρος ενός λαού που έχει μείνει στάσιμος, σαν ποτάμι που δεν βρήκε ποτέ θάλασσα παρά έγινε λίμνη και με τον καιρό βάλτος. Μέρος ενός λαού που κλέβει τις αναμνήσεις παλαιότερων γενεών για να δικαιολογήσει τον σημερινό αδικαιολόγητο λόγο ύπαρξής του. Δεν μιλώ για «εθνική υπερηφάνεια» διότι είναι σχήμα οξύμωρο εφόσον η υπερηφάνεια κρίνεται από την πορεία αυτού που την κουβαλά. Η υπερηφάνεια κομματιάστηκε και πουλήθηκε, προσωπικά από τον καθένα μας, σε γκαλερί που εκθέτει τους ατομικούς εξευτελισμούς τού κάθε πλανόδιου «ηγέτη», που ήθελε και θέλει να διαφεντεύει τις αξίες μας. Μιλώ για την συλλογική κατανόηση του τελματώσαμε. Να βάλουμε κάτω τις πλάστιγγες και να ζυγίσουμε τι έχουμε να χάσουμε από την προσωπική μας κληρονομιά για να δώσουμε στην συλλογική, πριν τα σκουλήκια κάνουν πάρτι στα κορμιά μας.
Αντάλλαγμα κέρδους έγινε η αξιοπρέπεια.
Εσύ τώρα δεν νοσταλγείς τίποτε. Ήρθες, μεγάλωσες και έφυγες μικρός μέσα σε έναν γεωγραφικό χώρο και σε μία ιστορική περίοδο που δεν θα αφήσει τίποτε στους επόμενους παρά μόνο στοίβες κομμένα τιμολόγια καμιάς προσφοράς, μόνο παροχής. Μη ανακυκλώσιμα και άκρως «ραδιενεργά» πολιτικώς. .
Άντε Φωτάκη, όπως σε φώναζαν, καλό ταξίδι.
Η ευγένειά σου, η καλοσύνη σου, σε κανέναν δεν έλεγες όχι, ποτέ δεν κοίταξες σε ποιο κόμμα ανήκει μ’ αυτόν που μίλαγες, πάντα πρόθυμος.
Εμείς εδώ μείναμε με τις κακίες μας, και τις «αποκλειστικότητες» μας.
Η φωτογραφία που δημοσιεύω είναι το τελευταίο ρεπορτάζ σε…. αποκλειστικότητα.
Γεια.

(Ας με συγχωρήσουν όσοι θεώρησαν ότι βεβήλωσα το χώρο της εκκλησίας με μια φωτογραφία σε ώρα κηδείας, αλλά την επεδίωκα, την έψαχνα, ήθελα να πάρω μια φωτογραφία για το τελευταίο ρεπορτάζ του Φώτη. Μου είπαν: πώς άντεξες, κι όμως άντεξα).

Μετά απ’ αυτή τη συγκινησιακή φόρτιση τι να γράψω, φίλοι μου.
Είναι συγκλονιστικό να φεύγει ένα νέο παιδί.
Μας έχουν μάθει ότι τα όνειρα μένουν όνειρα και πρέπει να τα σταματάς όταν βλέπεις ότι οι κανόνες της ζωής για αλλού σε έχουν προορισμένο. Κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη και μονολογείς: "Πού πας, ρε Καραμήτρο;!", όταν ξεπερνάς το όριο του τι πρέπει να είσαι σύμφωνα με την πραγματικότητα. Όμως ακόμα και αν ξέρεις ποιος είσαι και μέχρι πού φθάνουν οι δυνατότητές σου, έρχεται το όνειρο που ορίζεται από τις ικανότητές σου. Σε αυτό το μικρό δωμάτιο που κουβαλάμε μέσα στο μυαλό μας και το ανοίγουμε με δισταγμό είναι τελικά ο πραγματικός μας εαυτός. Εκεί δεν υπάρχουν καθρέπτες για να μας προσγειώσουν αλλά ούτε γήινοι κανόνες για μας κατατάξουν σύμφωνα με το εν τάξη ιδανικό. Ίσως τελικά το μυστικό της ψυχικής μας ολοκλήρωσης είναι όχι να ζούμε για να ονειρευόμαστε, αλλά να ονειρευόμαστε για να ζούμε.

Έτσι, λοιπόν, μ’ αυτά και μ’ αυτά μπήκε το 2011, μάλλον άσχημα.
Για κάποιους οδυνηρά.
Για μας εδώ χλιδάτα και απογοητευτικά.
Για νάρθει ο θάνατος του Φώτη για να μας προσγειώσει όλους.
Παραμονή της γιορτής του.

Είπε ο πρωθυπουργός στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά του.
(Αλήθεια, ο δικός μας Βουλευτής γιατί δεν καταδέχθηκε να στείλει ένα πρωτοχρονιάτικο μήνυμα. Να μου πεις, και τι να πει;)

«Μπορούμε να κοιτάμε το μέλλον με μεγαλύτερη ασφάλεια, με περισσότερη εμπιστοσύνη, με αυτοπεποίθηση (...). H χρονιά που έρχεται, το 2011, είναι η χρονιά των μεγάλων αλλαγών. Είναι χρονιά δημιουργίας, κοινωνικής αλληλεγγύης και ενότητας. Είμαι και θα είμαι κοντά στα καθημερινά προβλήματά σας. Είμαι πιο αισιόδοξος από ποτέ ότι μαζί θα τα καταφέρουμε. Εύχομαι σε όλους μία χρονιά υγείας και προόδου. Και στο μέλλον να θυμόμαστε το 2011 ως χρονιά δημιουργίας. Δημιουργίας της Ελλάδας που μας αξίζει, της Ελλάδας που δικαιούνται τα παιδιά μας. Χρόνια πολλά».

Λίγες ώρες αργότερα, όπως ακριβώς το είχε «προβλέψει» ο κ. Παπανδρέου, το 2011 ήρθε. Το οποίο, όμως, εκτός από «χρονιά δημιουργίας και κοινωνικής αλληλεγγύης», αποδείχτηκε - από το πρώτο του δευτερόλεπτο - χρονιά των αυξήσεων σε: Ρεύμα, νερό, φυσικό αέριο, υπηρεσίες ΔΕΚΟ, διόδια, τρόφιμα, εισιτήρια, πετρέλαιο θέρμανσης, βενζίνη κ.λπ.

Βέβαια, υπάρχει και ένας τομέας - ο μοναδικός - που το 2011 φέρνει μειώσεις βαρών.
Είναι ο τομέας των βιομηχάνων.
Οι τελευταίοι μπορούν να πανηγυρίζουν.
Από την πρώτη του χρόνου ο φορολογικός συντελεστής επί των κερδών τους μειώνεται από 24 σε 20%.

Με άλλα λόγια: Από τη μια, ολόκληρος ο λαός που λόγω της ανόδου του ΦΠΑ το «δώρο» που πήρε ήταν ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια κατά 2 τουλάχιστον μονάδες.
Κι, από την άλλη, οι βιομήχανοι, που οι δικοί τους φορολογικοί συντελεστές μειώθηκαν κατά 4 μονάδες!

Κατόπιν αυτών, και δεδομένου ότι παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τα λόγια του κ. Παπανδρέου, τόσο περί «κοινωνικής αλληλεγγύης», όσο και την υπόσχεσή του ότι θα είναι «κοντά στα καθημερινά μας προβλήματα», ένα μόνο έχουμε να αντευχηθούμε για το 2011: «Όχι άλλο κάρβουνο»!

Να μου επιτρέψετε να αναφωνήσω.
«Είσαι τυχερός Φώτη, γιατί εσύ έφυγες νωρίς».
Έτσι έχουμε καταντήσει.
Κάθε πέρυσι και καλύτερα.
Ο θάνατος είναι η λύτρωση.

Εμείς να δούμε τι θα κάνουμε που μείναμε…
Σιωπούμε οι περισσότεροι.

Για να αποφορτίσω λίγο την ατμόσφαιρα.
Ο Γούντυ Άλλεν έχει μια πολύ καλύτερη ιδέα.

Λέει ότι:

Την επόμενη ζωή μου θέλω να την ζήσω ανάποδα.
Ξεκινάς από νεκρός. - Έτσι το γλιτώνεις αυτό.
Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο και αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα.
Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος.
Πηγαίνεις και εισπράττεις την σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στην δουλειά.
Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις νέος και να χαρείς την ζωή. Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι ατακτούλης. Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο.
Μετά πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις.
Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι τη στιγμή που γεννιέσαι.
Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, μεγαλύτερο χώρο κάθε μέρα και - Νάτο !!!

Τελειώνεις σαν ένας οργασμός ...

Στις περασμένες ΑΣΤΟΧΙΕΣ έγραψα τη λέξη «κριτική» με «η», λάθος.
Ένας φίλος το εντόπισε και με χιούμορ μου έστειλε το εξής:

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ
«Φίλοι μου η κρητική θα είναι σκληρή».
Πόσο σκληρή θα είναι Σπύρο μας;
Και ιδίως σε ποιόν τομέα;
Την Κρητική διάλεκτο;
Την Κρητική κουζίνα;
Την Κρητική μαντινάδα;
Ή την Κρητική ... σάτιρα
Εξήγησέ μας.

Ωραίο.
Έσπευσα βέβαια να το διορθώσω, αλλά είχαν περάσει ήδη έξι ώρες.
Γράφω κι εγώ πολλές φορές απρόσεχτα.
Η αλήθεια είναι ότι όσο και να προσέχω όλο και κάτι ξεφεύγει.
Ευχαριστώ πάντως.

Θα συναντηθούμε στη Γέφυρα.
Των φώτων.
Γεια σας.