Χάος και ιστορίες τρόμου

της Μαρίας Μαγδαληνής

Χά-οςοςος!!!!

Ηδονικά ειπωμένη η πανάρχαια ελληνική λέξη, παράγει οξύμωρο ηχητικό σχήμα  στο άνοιγμα της χοάνης του χρόνου, κυλά στο κατηφορικό στενό μέρος της και πέφτει στη σκοτεινή θάλασσα του ερέβους. Η ορμητική βουτιά στέλνει τον ήχο στον αιώνια ανήλιαγο βυθό, εκεί που ζουν απέθαντες οι δυνάμεις της ζωής, ενωμένες σε άμορφες μάζες γλοιώδους υλικού. Απροσδιόριστες, ασχημάτιστες, ακατανόητες,  περιμένουν αυτό που γνωρίζουν, ο ίδιος χρόνος που τις συγκρατεί εκεί τις ελευθερώνει σε μια στιγμή.

Αναγέννηση. Για να συμβεί προαπαιτείται ο θάνατος, η καταστροφή, η εκμηδένιση της ενέργειας του παλιού. Μόνο τότε ελευθερώνεται χώρος για να υποδεχτεί τις αναδιαταγμένες ενέργειες στη νέα τους μορφή.

Ψήφισα κατά συνείδηση.  Έστειλα στο πυρ το εξώτερο το νεκροζώντανο φρικιό που επέμενε να καθορίζει την ύπαρξη μου. Και αν δεν κατάλαβε που βρίσκεται, κακό δικό του. Και αν νομίζει ότι υπάρχει δρόμος ανοιχτός για να ξαναγυρίσει, ας το χωνέψει. Θα τον εξορίσω πέρα από τα σύνορα του σύμπαντος μου.

Με ειρωνεύτηκε, με αδίκησε, κατακρεούργησε τις προσδοκίες, τα συναισθήματα και τα όνειρα μου. Επιτέθηκε στα παιδιά μου, αφού ξέσκισε τις σάρκες μου. Τράφηκε με το αίμα μου. Όταν χόρτασε σηκώθηκε από το κατακρεουργημένο σώμα μου λερωμένο από την ουσία της ζωής μου. Με σπατάλησε, αλλά δεν ικανοποιήθηκε η απληστία του. Πόθησε την ολοκληρωτική εξαφάνιση μου. Προετοιμάστηκε να χορέψει το χορό του θανάτου πάνω στα υπολείμματα μου.

Και ύστερα ήρθε η έκπληξη. Ακούει στο όνομα Μνημοσύνη. Η μεγάλη Αρχιέρεια εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή. Το νεκροζώντανο φρικιό την είχε εξοστρακίσει με μύριους αναθεματισμούς. Εκείνη, υπομονετική, αποσύρθηκε στο Άδυτο μέχρι το πλήρωμα του χρόνου. Φύσηξε απαλά στο πρόσωπο μου. Η ζεστή ανάσα της μυρίζει καθαρό ουρανό και φρεσκοσκαμμένο χώμα. Τα συστατικά μέρη του Είναι μου θεράπευσαν τα θανατηφόρα τραύματα. Βίωσα ξανά την εμπειρία των αιώνων που φέρω στα κύτταρα μου. Τα σκορπισμένα κομμάτια της γνώσης ενώθηκαν σαν να μην είχαν διαλυθεί ποτέ.

Το φρικιό ξαφνιάστηκε. Τόσος κόπος… Οι επιστήμονες που ελέγχει δούλεψαν αμέτρητες ώρες για να ελέγξουν το μυαλό μου. Τα φερέφωνα του ούρλιαζαν ασταμάτητα μπροστά μου φτύνοντας ακατάληπτες λέξεις ταπείνωσης και … ιερής οργής εναντίον μου. Κόντεψα να πιστέψω πως είναι η πόρνη της Βαβυλώνας, άξια της χειρότερης κόλασης. Παραλίγο να πω το μεγάλο Ναι  στην επιμονή τους να με σώσουν από τον εαυτό μου. Κατηγορήθηκα ανελέητα. Τιμωρήθηκα για τις φανταστικές και πραγματικές αμαρτίες μου. Μαστιγώθηκα χωρίς οίκτο. Έκλαψα χωρίς ένα χέρι να σκουπίσει τα δάκρυα. Έβαλε στο χέρι μου το όπλο και με διέταξε να το στρέψω εναντίον μου. Για μια στιγμή υπάκουσα. Ξεγελάστηκε.

Χα! Εγώ, η πόρνη της ιστορίας, του θύμισα ότι οι αμαρτίες μου είναι λιγοστές μπροστά στις δικές του. Η δική του ύπαρξη είναι ύβρις που αποκαθίσταται  με εξόντωση. Η αποθέωση περνάει από το δρόμο της ταπείνωσης. Ας το θυμάται από τώρα και στο εξής που θα αντεπιτεθεί. Λυσσαλέα. Πιστεύει ότι φοβάμαι το Χάος. Η μικρόνοια του είναι εκπληκτική, αλλά προβλέψιμη.

Τρομάζω μπροστά στους θιασώτες του εφήμερου. Αυτούς που προσβάλουν το ιερό αιώνιο Τώρα.

Λυπάμαι όσους απεχθάνονται τη δεξαμενή της ζωής. Το Χάος. Το χρόνο που χρειάζεται η αναδιάταξη των μορφών να γίνει γεγονός.

Είναι όμως αργά για δάκρυα. Ο καθένας παίρνει ότι δίνει.

 Μαρία Μαγδαληνή

(εικόνα από τον Δον ΨΥΧΩΤΗ)