Τα επεισόδια την περασμένη εβδομάδα στον οικισμό Λιμπερταδόρ της περιοχής Λεδέσμα κόστισαν τη ζωή σε τέσσερις ανθρώπους (ο 4ος βαριά τραυματίας που υπέκυψε την επομένη) και προέκυψαν από τη σύγκρουση μεταξύ ντόπιων που διεκδικούσαν μια χούφτα γης για να μπορέσουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια και την αστυνομία -η οποία ήταν υποκινούμενη όχι μονάχα από τον κρατικό μηχανισμό, αλλά και από τη διεύθυνση του εργοστασίου ζάχαρης Λεδέσμα και συγκεκριμένα την ιδιοκτήτρια οικογένεια Blaquier, που κατέχει το σύνολο σχεδόν των εδαφών της περιοχής.

Έκτοτε όμως το πράγμα έχει πάρει άλλες διαστάσεις. Φαίνεται να ξεκίνησε ακριβώς στο Λιμπερταδόρ όταν μετά τα επεισόδια 1.000 περίπου οικογένειες βγήκαν σε ανεύρεση κατοικίας. Από ό,τι λέγεται υπήρξε κάλεσμα που έγινε με κινητά. Η οργάνωση πάντως ήταν εντυπωσιακή αφού ο κόσμος κατέβηκε σε κατάληψη των εδαφών κατά εργασιακούς κλάδους (εκπαιδευτικοί, νοσοκόμοι, εργαζόμενοι στο εργοστάσιο, τεχνικοί ακόμα λένε και αστυνομικοί και στρατιωτικοί) διεκδικώντας γη και κατοικία με γενικότερο σύνθημα ότι δεν θέλουν να τους τα χαρίσουν, αλλά να πληρώσουν για αυτά. Πολλοί μάλιστα έχουν κάνει αίτηση στην Εργατικη Εστία εδώ και δεκαετίες και ακόμη περιμένουν. Η κατάσταση πάντως είναι πραγματικά επιτακτική όταν 2 και περισσότερες οικογένειες αναγκάζονται να μοιραστούν ένα μικρό σπίτι εξαιτίας του ότι οι τιμές στα ακίνητα, και στις κατοικίες (είτε πρόκειται για ενοικίαση είτε για αγορά) είναι στα ύψη και κατά γενική ομολογία απαγορευτικές για ένα μέσο κάτοικο του Λιμπερταδόρ. Ο ντόπιος ιθαγενικός πληθυσμός εξάλλου ισχυρίζεται ότι ήταν σε αυτή την περιοχή πολύ πριν την άφιξη της οικογένειας  Blaquier που δημιούργησε το εργοστάσιο και αυτοδιορίστηκε κάτοχος των εδαφών της Λεδέσμα.

Όπως όμως είναι προφανές, το πρόβλημα στέγασης είναι πολύ πιο γενικευμένο και αφορά πολύ κόσμο στην επαρχία του Χουχούι και όχι μόνο, ενώ υπάρχουν οικογένειες με απίστευτες εκτάσεις στην κατοχή τους (η αγροτική μεταρρύθμιση δεν έγινε ποτέ στην Αργεντινή). Έτσι από τη μια η κυβέρνηση είναι  έντρομη και καθώς επίσης βρίσκεται και σε περίοδο προεκλογική αγόρασε εκτάρια από το Εργοστάσιο Λεδέσμα προκειμένου να χτίσει κατοικίες που θα παραχωρήσει στους καταληψίες,  δίνοντας σοβαρά δείγματα ότι θα ικανοποιήσει τα αιτήματά τους. Από την άλλη, όμως, η όλη αναταραχή πυροδότησε ένα κύμα καταλήψεων που ακόμα είναι πραγματικά δύσκολο να ερμηνευτεί.

Σε πάρα πολλά προάστια και μικρότερες πόλεις γύρω από το Σαν Σαλβαδόρ, υπάρχει κόσμος που καταλαμβάνει και εγκαθίσταται σε μπουλούκια, σε ανεκμετάλευτες εκτάσεις -εκ των οποίων πολλές ανήκουν σε ιδιώτες- σε σπίτια στα οποία δεν μένει κανείς καθώς και σε νεόδμητα ή σε σπίτια των οποίων η κατασκευή δεν έχει ολοκληρωθεί πλήρως. Έτσι, μεταξύ άλλων, στο Λιμπερταδόρ, στο Σαν Πέδρο, στο Καϊμανσίτο, στο Περίκο, στο Άλτο Κομεδέρο και από εχθές και μέσα στην πόλη (για το τελευταίο έχουμε και ιδία εμπειρία γιατί ένα από τα σχετικά σκηνικά έλαβε χώρα έξω από το σπίτι και παραλίγο και μέσα σε αυτό), έχουμε κόψιμο δρόμων και απόπειρες κατάληψης πετυχημένες ή όχι. Από ό,τι μάθαμε, όταν η γη δεν ανήκει στο κράτος ειδοποιούν συνήθως πριν τον ιδιοκτήτη. Το αποτέλεσμα είναι ότι πολύς κόσμος έχει παρατήσει δουλειές κλπ. και έχει στήσει κυριολεκτικά καραούλι έξω από τις ιδιοκτησίες του, «περιμένοντας» αρματωμένος τις οικογένειες των καταληψιών. Είμαστε μπροστά σε ένα ιδιότυπο εμφύλιο. Αυτοί που στρέφονται ενάντια στους καταληψίες, λένε ότι πρόκειται για κόσμο που τώρα μετά τα γεγονότα στο Λιμπερταδόρ, αλλά και εν μέσω προεκλογικής περιόδου, εκμεταλλεύεται τη στιγμή για να πιέσει καταστάσεις, να σφετεριστεί εδάφη, να αποκτήσει χωρίς να κοπιάσει. Ταυτόχρονα όλοι μα όλοι έχουν τουλάχιστον ένα συγγενή, φίλο ή γνωστό που συμμετέχει στις καταλήψεις.

Μετά τις δολοφονίες στο Λιμπερταδόρ το σύνολο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς συσπειρώθηκε γύρω από το CCC (Corriente Clasista Combativa), αφού οι τρεις από τους τέσσερις νεκρούς ήταν μέλη τoυ. Φαίνεται όμως ότι έγινε κάποια συμφωνία μεταξύ του CCC και των Τουπάκ Αμαρού, οι οποίοι δεν συμμετείχαν στις αρχικές πορείες αλλά κάνανε μια μόνοι τους το βράδυ της δεύτερης μέρας -κάτι σαν το ΠΑΜΕ δηλαδή- και οι οποίοι είναι οι βασικοί υποστηρικτές της τωρινής κυβέρνησης (μάλιστα φέτος εκδηλώθηκαν και ανοιχτά υπέρ της). Η απροσδόκητη συμμαχία έχει προκαλέσει ένα μούδιασμα στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Λίγο πολύ όλες οι οργανώσεις είναι ανακατεμένες σε καταλήψεις γης, αυτό όμως που γίνεται φαίνεται ότι τους ξεπερνάει. Αν κάποιος έχει τη δύναμη να το ελέγξει (με την καλή ή την κακή έννοια) είναι οι Τουπάκ Αμαρού. Να υπενθυμίσουμε ότι πρόκειται για μεγάλη ιθαγενική οργάνωση στην περιοχή με δύναμη, χρήματα, διαχείριση κρατικών προγραμμάτων, υποδομές κάθε τύπου, αλλά όπως λέγεται, με έντονα στοιχεία μαφίας και διαφθοράς. Πολλά λέγονται εξάλλου για τις συνδεδεμένες με την κυβέρνηση οργανώσεις. Κατά τη δική μας εκτίμηση πάντως το κύμα των καταλήψεων είναι πολύ λιγότερο υποκινούμενο από όσο θέλουν να το κάνουν να φαίνεται ή θέλουν να πιστεύουν.

Την Πέμπτη 5 Αυγούστου, ο Μπάριο Νουέβο, ο κυβερνήτης του Χουχούι, ζήτησε από τη Μιλάγρο Σάλα, -αδιαμφισβήτητη- ηγέτιδα των Τουπάκ Αμαρού να πάρει μέρος σε μια επιτροπή εξομάλυνσης της κατάστασης στην οποία συμμετείχαν επιπλέον ο διευθυντής της Εργατικής Εστίας και άλλος ένας διευθυντής κάποιου σχετικού με τη στέγαση οργανισμού. Η επιτροπή θα γύρναγε τις διάφορες καταλήψεις ζητώντας από τον κόσμο να αφήσει τα εδάφη, με αντάλλαγμα τη συμμετοχή σε ένα πρόγραμμα κατοικίας που εγκαινίασε ο κυβερνήτης μέσα στη νύχτα σχεδόν (!!!) – η Εργατική Εστία άνοιξε στις οχτώ το βράδυ και τα απαραίτητα χαρτιά για την εγγραφή κατατέθηκαν επιτόπου. Πράγματι, κάποιες καταλήψεις σταμάτησαν – υπό τον όρο όμως να δοθεί λύση μέσα σε 15 μέρες-, αλλά το πράγμα δεν φαίνεται να υποχωρεί. Σήμερα είχαμε δυναμικές διαδηλώσεις στη Λα Κιάκα, την πόλη στα σύνορα με Βολιβία, ενώ  η αναταραχή φαίνεται να ξεφεύγει από την επαρχία του Χουχούι και να εξαπλώνεται αναδεικνύοντας το πρόβλημα. Στο Τουκουμάν (επαρχία πιο νότια του Χουχούι) είχαμε σοβαρά επεισόδια όταν εφιππη αστυνομία επιτέθηκε σε κατειλλημμένες περιοχές με αποτέλεσμα αρκετούς τραυματίες.

Στην πραγματικότητα, όμως, όλα είναι ρευστά. Από ό,τι λένε οι ντόπιοι είναι η πρώτη φορά που εκδηλώνεται τόσο δυναμικά εδώ στο Χουχούι ένα ντόμινο μαζικών καταλήψεων σε αυτή την έκταση. Εμείς πάντως στο μικρό Ουάικο, χαζεύουμε το περιπολικό που έχει παρκάρει απέναντι μας και τους γείτονες που υπό το φόβο εφόδου 100 οικογενειών που ειδοποίησαν ότι έρχονται να εγκατασταθούν, έχουν βάλει συρματοπλέγματα παντού, στην ιδιοκτησία τους αλλά και εκτός αυτής (!!!) -πάλι καλά που δεν μπήκαν και σπίτι μας να βάλουν. Είναι πολύ εκνευριστικά αυτά τα συρματοπλέγματα – σχεδόν ελπίζουμε η απειλή να πραγματοποιηθεί! Εμείς πάντως περιμένουμε να δούμε πώς θα εξελιχθεί όλο αυτό το πράγμα, με τη βάσιμη ελπίδα ότι σε πείσμα όλων όσα λέγονται, πρόκειται για ένα πραγματικό κίνημα βάσης που θα πετύχει κάποιες -έστω μικρές- νίκες.