28 τοίχους μετά

Άνοιξε την οθόνη, όλο λαχτάρα. Τρία λεπτά δεν πέρασαν από την ώρα που η λαχτάρα ξεψυχούσε μπρος στα πόδια της, αβοήθητη. Ούτε μισό κόκκινο σημαδάκι ψηλά. Ο τοίχος άδειος. Τα like άφαντα. Οι 267 φίλοι το ίδιο. Λίγα στιχάκια της Δημουλά και ένα γιουτιούμπ του Vassilikos που είχε ρίξει για ευαίσθητο δόλωμα, μείναν αφάγωτα να σαπίζουν μόνα τους, 3 ώρες πριν, 8 ώρες πριν, 21 ώρες πριν, χθες στις 07:58 π.μ.

Ξεπάρκαρε από το στενό της, μπήκε στην κεντρική λεωφόρο, πήρε τη διασταύρωση «πιο πρόσφατες». Είδε λίγα φώτα, μακριά. Έκανε όσο πιο βιαστικά μπορούσε λάικ σε δυο από αυτά, τυχαία, φτάνοντας κοντά διάβασε τις πινακίδες τους «18 ώρες πριν», «Πέμπτη στις 5:06 μ.μ», οι οδηγοί άφαντοι, σε ένα που νόμισε πως είχε αναμμένα αλάρμ «7 ώρες πριν» άφησε ένα ορφανό σχόλιο, τρεις ώρες αργότερα τα αλάρμ συνέχισαν να ανάβουν, η θέση του οδηγού παγωμένη. Zombie walls.  Είδε κάποιους να αλλάζουν δυο-τρεις συνωμοτικές κουβέντες σε έναν τοίχο που της φάνηκε ύποπτος, σκέφτηκε «για να ‘ναι αυτοί μαζεμένοι εκεί τέτοια μέρα ποιος ξέρει τι ετοιμάζουν», πέρασε από δίπλα όσο πιο αθόρυβα μπορούσε με δυο γκαζιές κλικ, γλίτωσε.

Κι αυτή δεν θυμάται πόσες ώρες οδηγούσε νηστική ανάμεσα σε κουφάρια αφήνοντας like και σχόλια. Μετά από δέκα ώρες, τρεις καφέδες και μισό μπουκάλι samos doux, που έγινε σαν κάτουρο διαβητικού έξω απ’ το ψυγείο, ξαναπάρκαρε στον τοίχο της, πάτησε το off και χύθηκε στον καναπέ. Να πάτε να γαμηθείτε όλοι.

Το κενό, απορημένο και απελπισμένο -εν τέλει- βλέμμα του Cillian Murphy δεν μπορεί να συγκριθεί με το δικό της. Αγώνας άνισος, καταδικασμένος από τη γέννα του.

Κανείς -σκέφτηκε αποκαμωμένη- δεν μπορεί να πάει κόντρα στον Δεκαπενταύγουστο, ούτε με smartphones, ούτε με ευρυζωνικές, ούτε με G G G. Κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τα αληθινά τζιτζίκια. Aκόμη κι αν κάνει τάμα στον αι-πι , στον αι-φον και στον αι-γαμήσου μαζί…

(ποστ genderless, επιλέξτε φύλο και παίξτε, bye)

ΠΗΓΗ και ΣΥΝΘΕΣΗ: a/man/called/kkmoiris