Eκ βαθέων

Ήταν Μάης του 2009. Λίγους μήνες μετά την πτώση της Lehmann Brothers και την κατάρρευση ενός καφεπαντοπωλείου, που νιώσαμε πως τα ξέρουμε όλα κι είπαμε να τα γράψουμε (και για χάρη της επιβίωσης). Μαζεύτηκαν μερικοί φίλοι, για να βοηθήσουν. Οι περισσότεροι βοηθούν ακόμα, κάποιοι έχουν προστεθεί. Σήμερα, πρέπει να κινήσω προς ζητιανιά, με ένα όχημα, δίχως πινακίδες.

Απ΄το "προσωπικό" στο συλλογικό. Ο καθένας για τον δικό του ποταπό ή  μεγάλο λόγο.

Τότε, καταλάβαμε πως το παιχνίδι κρύβεται στην ιδιοκτησία του χρήματος και πως το χρέος, εξ αιτίας αυτής της ιδιοκτησίας, είναι η μηχανή ποδηγέτησης των λαών. Το "χρέος" δεν έχει καμία σχέση με τα μέτρα που μας παίρνουν. Αυτά είναι για την κάσα μας. Το "χρέος" είναι ο τρόπος τους. Καλοκαίρι του 2009, ήταν που είπαμε πως "κρίση" είναι το χαϊδευτικό της απάτης.

Και, τότε, καταλάβαμε, πως όλα τα κόμματα και οι ιδεολογίες τελούν υπό τον έλεγχο αυτής της ολιγαρχίας, μια και κανένα δεν λέει το όνομα, δεν δείχνει τη ρίζα του κακού. ("Οι τράπεζες παίζουν το ρόλο του θεού", διευθύνων σύμβουλος της Goldman Sachs, 2009)

Παρ' όλα αυτά, δεν τα ξέρουμε όλα. Κάθε ιδέα ή σκέψη, πριν γραφτεί δοκιμάζεται με τους φίλους.

Όταν, είδαμε τον τρόπο που χτυπούν τα γυναικόπαιδα στις διαδηλώσεις, δίπλα στις δηλώσεις των πολιτικών, αργά καταλάβαμε, πως μας οδηγούν σε εμφύλιο πόλεμο, προκειμένου να σωθούν και να επιβάλλουν.

Όταν πριν ένα μήνα, είδαμε να φορολογούν τον άνεργο, να επιβάλλουν τη βύθιση των φτωχών στο σκοτάδι, αργά καταλάβαμε, πως πρόκειται για πείραμα, με τους έλληνες πειραματόζωα πολλών ρόλων.

Όταν ακούγαμε τον γαποβενιζέλο να μιλά για παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση (των τοκογλύφων) , υποθέσαμε πως είναι αυτό που ζούμε σήμερα. Δεν μπορέσαμε να φανταστούμε πως αυτό θα γίνει νόμος, σύντομα, με την υποχρέωση να περάσει από τα κοινοβούλια ως το τέλος του 2011 . (Ακούει στο όνομα ESM και θα επανέλθουμε, όταν οι αναλυτές φίλοι το επεξεργαστούν). 

Όταν βλέπαμε την πληθώρα των "νέων" πολιτικών κατασκευασμάτων να αποτυγχάνουν, και το λαό στους δρόμους, ξεσκούφωτος και ακαπέλωτος, να ζητά δημοκρατία, χαιρόμαστε. Παρ'  όλο που βλέπαμε σε κάθε μας βήμα, την καταστροφή και την έρημο, τη ζημιά που έχει επιφέρει το καθεστώς στα μυαλά των ανθρώπων, εμείς χαιρόμαστε. Το έμφυτο της ψυχής μιλούσε, τραγουδούσε, ήθελε.  Έχουμε πίστη στην ανθρώπινη δημιουργικότητα και φαντασία.

Όταν, λοιπόν, είχαμε διαπιστώσει όλα αυτά, πάλι νομίσαμε πως τα ξέρουμε όλα.

Ξέροντας την αιτία, το ρόλο και το βάθος του καθένα, έχοντας εντοπίσει την τακτική, το σχέδιο και την πολιτική των κρατούντων, χαιρόμαστε που τα ξέραμε όλα. Η απάντηση στο δικό τους "σοκ και δέος", είναι το δικό μας σοκ και το δικό μας δέος, μια συγκλονιστική  συντριβή του καθεστώτος, με σκοπό την παλινόρθωση της δημοκρατίας , 2.500 χρόνια μετά.

Χαιρόμαστε, αν και ξέραμε πως εμείς κρατάμε σφεντόνες κι αυτοί "τεθωρακισμένα" (ΧΡΗΜΑ και ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ). Κι όπως φάνηκε έχουν όπλα και στρατό.

Τούτο, όμως, της 20ης Οκτώβρη 2011, μας έπιασε πάλι αδιάβαστους. Τελικά, η πραγματικότητα υπερβαίνει τη γνώση και τη φαντασία, επιβεβαιώνοντας , όμως, τους αρχικούς συλλογισμούς του "όλοι ίδιοι είναι".

Ξαφνικά, ο πόλεμος ενάντια στο καθεστώς "τέλειωσε". Και μια "απροσδόκητη" πτυχή της έννοιας "εμφύλιος πόλεμος" πήρε τη θέση του. Ώρες γραφής ξοδεύονται, έκτοτε, στην πολιτική και ιδεολογική ερμηνεία αυτού που συνέβη στις 20/10.

Από τον βομβαρδισμό των "πληροφοριών" , κρατήσαμε εκείνο το video, με το γιατρό του Ευαγγελισμού που δήλωνε στο MEGA,  ΞΕΚΑΘΑΡΑ ότι ο άνθρωπος πέθανε από δακρυγόνο που έσκασε δίπλα του καθώς απομακρυνόταν από την συμβολή Όθωνος και Αμαλίας προς το Ζάπειο. Είπε ΞΕΚΑΘΑΡΑ ότι δεν έφερε κανένα ίχνος τραυματισμού (από πιθανή συμμετοχή στις συγκρούσεις) και ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι ο θάνατος του επήλθε από την μεγάλη ποσότητα δακρυγόνου που εισέπνευσε! Είπε επίσης, από μαρτυρίες συντρόφων του θανόντος που βρίσκονταν δίπλα του, ότι και αυτοί ΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ ότι ο θάνατος του επήλθε από την μεγάλη ποσότητα δακρυγόνου που εισέπνευσε καθώς προσπαθούσαν να φύγουν από την οδό Αμαλίας.

Aυτό όμως ξεχάστηκε, αφού το πόρισμα του κόμματος ήταν θάνατος, συνεπεία των συγκρούσεων με την αντίπερα πολιτική όχθη.

Όχι. Όλα αυτά δεν είναι ενταγμένα στην "παραδοσιακή" αντιπαράθεση στους κόλπους αυτού που αποκαλείται "αριστερά".  Δεν είναι "εμφύλιος". Θέλουν να τον κάμουν τέτοιο. Είναι πόλεμος. Ζήσαμε, απλώς, την πτυχή του ίδιου πολέμου, που ξεκίνησε τον Μάη. Δεν είναι φίλοι μας, οι σύμμαχοι του καθεστώτος (Αυτό αφορά και την εξουσιαστική "αντιεξουσία").

Είναι φυσιολογική εξέλιξη του πολέμου ανάμεσα στον εχθρό λαό και τις ολιγαρχικές συνιστώσες του καθεστώτος.  Ένα "ασήμαντο" περιστατικό, ένας τόσος δα θάνατος, ήταν αυτό που ζήσαμε ή είδαμε, με τη  βαρύτητα και τη σημασία που του δίνει ο καθένας.  Οι "ερμηνείες" ενός θανάτου είναι πιο "σημαντικές" από το θάνατο, τελικά. Το σημαίνον και το σημαινόμενο, που γίνονται ασήμαντα, κάτω από τον μεγάλος όγκο των "ερμηνειών".

Ναι, τους βλέπαμε. Έγιναν όλα ξεκάθαρα, όταν ο πληγωμένος και φοβισμένος άνθρωπος είπε να βγει στο δρόμο. Ήταν η πτώση της μάσκας πολλών χρόνων. Φοριόταν όμορφα, όσο υπήρχε η σιωπή των αμνών.

Δεν ήταν τα κόμματα και οι πολιτικές οντότητες, που, εκείνη την ώρα, είδαν να χάνουν το ρόλο και το "ψωμί" τους. Ήταν το ολιγαρχικό καθεστώς και οι ολιγαρχικές νοοτροπίες, σε όλες τις παραλλαγές τους, που έβλεπαν να τους ξεφεύγει ο λαός. Να φτιάχνει δικούς του δρόμους, στο δρόμο και τις πλατείες. Να μη ξέρει, αλλά να ψάχνει. Να δημιουργεί και να αρνείται.

Τα πολιτικά μαξιλαράκια του καθεστώτος έχαναν το ρόλο τους.

Τα κόμματα εξουσίας ξεκίνησαν να μιλούν για "εμφύλιο" (Καρατζαφέρης, Μητσοτάκης, ΠΑΣΟΚ, με τη ΝΔ να κρατά στοιχειώδεις αποστάσεις, σαν εν αναμονή κυβέρνηση).

Κάποια κόμματα της αριστεράς, (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) προσπάθησαν στη φάση της απομάκρυνσης του λαού από τις πλατείες να χειραγωγήσουν και μετονόμασαν τις τοπικές τους οργανώσεις σε "λαϊκές συνελεύσεις" και σε "πρωτοβουλίες πολιτών".

Κι έχουμε , σε εξέλιξη, και τις πολλές αποτυχημένες απόπειρες των "επωνύμων" να δημιουργήσουν κομματικές οντότητες, "μέτωπα" και "κινήματα".

Το ΚΚΕ, ενοχλημένο που έχασε την "ιδιοκτησία" των διαδηλώσεων και τον κινητοποιήσεων, έβλεπε κάποιους "άσχετους" να συγκεντρώνουν πολύ περισσότερο κόσμο και κατάγγειλε το φαινόμενο των "αγανακτισμένων", σαν όργανο του ιμπεριαλισμού, "δίχως ταξική συνείδηση".  Οι ακροδεξιοί το είπαν όργανο των εβραίων.

Φυσιολογικό επακόλουθο του δικού του τρόπου και με την υποστήριξη κατασταλτικών και προπαγανδιστικών μηχανισμών, το ΚΚΕ έκαμε προσπάθεια επανάκτησης της ιδιοκτησίας των δρόμων και των κινητοποιήσεων. Διεκδίκησε το αποκλειστικό δικαίωμα στην περικύκλωση δημόσιων κτηρίων! Ήταν σχέδιο των στρατηγικών εγκεφάλων μιας τραγικής κομματικής ηγεσίας.

Στις 20/10, το έκαμαν πράξη στην Αθήνα, στα Γιάννενα, στην Κέρκυρα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, με ή χωρίς αψιμαχίες, με τις πολύχρωμες ή αχρωμάτιστες πολιτικές οντότητες των δρόμων, που την ίδια ώρα διαδήλωναν.

Προσπάθησαν να δείξουν ποιος είναι το "αφεντικό" των κινητοποιήσεων, με τον μοναδικό τρόπο που ξέρουν.

Κι όλα αυτά συνοδεύτηκαν με το νέο πολιτικό του σύνθημα: "αλλάξτε τους συσχετισμούς υπέρ του ΚΚΕ".

Τόσο "απλά" είναι τα πράγματα. Αιφνιδιάστηκαν μόνο εκείνοι που δεν έχουν πολύ φαντασία, όπως εμείς, κι εκείνοι που δεν έχουν ερμηνεύσει "ορθά" τα αίτια , τα φαινόμενα, το ρόλο των κομματικών αποχρώσεων και των ιδεολογιών. 

Όσα συνέβησαν στις 20/10 είναι μια στιγμή της μόνης "ταξικής σύγκρουσης", που υπάρχει και πρέπει να υπάρχει: Οι πολλοί ενάντια στους λίγους. Οι "προλετάριοποιημένοι" λαοί ενάντια στην "αστική" ολιγαρχία. Ο εκφυλισμός του κράτους ενάντια στο κράτος, όπως έγραφε στο "κομμουνιστικό μανιφέστο, ο Μαρξ, ο Ένγκελς και οι φίλοι τους. (Διαβάστε λίγο τον Μαρξ ή έστω το "κομμουνιστικό μανιφέστο" και όχι τις σταλινικές - φαραωνικές ερμηνείες των "ψευδομαρξιστών"). Η δημοκρατία ενάντια στην Ολιγαρχία.  Η ελευθερία ενάντια στην βαρβαρότητα.  Οι πολίτες ενάντια σε όλους τους ολιγαρχικούς θεσμούς, με όποιο προσωπείο κι αν υπάρχουν. Η "δικτατορία" των πολλών (ή του προλεταριάτου, αν σας αρέσει), που σήμερα ακούει στο όνομα "δημοκρατία", ενάντια στην πραγματική δικτατορία των ολίγων οικονομικά ισχυρών, που βρίσκεται σε δραματική εξέλιξη και καμπή στην Ελλάδα.

Ο Εμπειρίκος, ο Ελύτης, ο Μπολιβάρ, ο Εγγονόπουλος, οι ποιητές, ο Όμηρος, ο Ράμφος, ο Καστοριάδης, ο Παπαϊωάννου, ο Κονδύλης, ο Ανδρούτσος, ο Καραϊσκάκης, ο Μακρυγιάννης, ο Κλεισθένης, η Αθήνα, η Μίλητος, η πόλη, οι πολίτες, οι άνθρωποι, η αυτο-νομία,  ενάντια στον Χομπς, τον Σμιθ, τον Φρίντμαν τον Χίτλερ, την παλιά "νέα" τάξη, τους "σωτήρες", τα ολιγαρχικά κόμματα και τις ολιγαρχικές ιδεολογίες.

Οι συγκρούσεις είναι η διαλεκτική των ανθρώπινων κατακτήσεων. Δεν υπάρχει ειρηνικός δρόμος. Στις εκλογές να κατέβουμε, όταν ο λαός θα επινοήσει τον δικό του πρωτότυπο και πρωτόγνωρο τρόπο, για να δούμε στην πράξη πώς πέφτουν τα τελευταία "φύλλα συκιάς" ενός γυμνού δικτατορικού καθεστώτος.

Εκ βαθέων, ας ξεκινήσουμε. Από τα βάθη της ψυχής και των νοημάτων.

Δεν υπάρχει άλλο δίλημμα.

Κι ο καθένας θα αποφασίσει ή έχει αποφασίσει σε ποια πλευρά θα σταθεί σε αυτήν την πρόκληση - πρόσκληση. Σε ποια πλευρά του μέγιστου, αρχαίου και πολύ  σημερινού, "ταξικού", προσωπικού, ατομικού, συλλογικού και πλήρους σημασίας και νοημάτων διλήμματος, θα τοποθετηθεί ο καθένας και οι συλλογικότητες του καθένα και του κανένα;  Πέρα από ψεύτικες ιδεολογίες, αντιθέσεις και κατασκευάσματα. Στο δίλημμα των διλημμάτων παίρνουμε θέση και κρινόμαστε.

Μετά, θα βρούμε τον τρόπο, το πώς και το τι. Αρκεί να ξέρουμε το γιατί.  Πρώτα η δύναμη των πολλών. Και αυτή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ενότητα. Όποιος διαιρεί, είναι τοποθετημένος εχθρικά ως προς το λαό. Δεν τον κοιτάς, με την πλάτη γυρισμένη στη βουλή, όταν είσαι μαζί του. Οι μεγάλες ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις θα λύνουν τις διαφωνίες μας. Όποιος λείπει, ξέρουμε γιατί λείπει. Είναι ολιγαρχικός, ό,τι κι αν δηλώνει.

Η παγκόσμια επανάσταση θα πάρει το νόημα που θα δώσουν οι έλληνες. Όπως παλιά, έτσι και τώρα. 

(Εικόνα: Δον ΨΥΧΩΤΗΣ, black block)

Μαρέσει και το ξαναβάζω, με αυτόν που το πρωτοτραγούδησε: