H ΑΠΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΨΗΦΟΣ… και κάτι περισσότερο

       Δεν υπάρχει κόμμα, το οποίο να μιλά για Δημοκρατία -για εγκαθίδρυση δημοκρατίας. Κι όταν πιάνουν στο στόμα τους τη λέξη, είναι σα να τη βιάζουν. Ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι δημοκρατία. Η Δημοκρατία είναι μία και δεν έχει επίθετα.

      Επίσης, δεν υπάρχει κόμμα, το οποίο να αμφισβητεί τους διεθνείς κανόνες του χρηματοπιστωτικού παιχνιδιού –την ιδιοκτησία του νομίσματος από μία οικονομική – τραπεζική ελίτ.

         Το δίλημμα «μνημονιακός – αντιμνημονιακός» είναι ψεύτικο και από το 2011, κάποιοι λίγοι το αμφισβητούν, το φωνάζουν κι ας μην εισακούονται. Το μνημόνιο είναι το αποτέλεσμα της οικονομικής και πολιτικής δομής –κι όχι η αιτία. Δεν έχει νόημα η ενασχόληση με το αποτέλεσμα, όταν δεν πλήττεις την αιτία. Ένας ολόκληρος λαός έχει μετατραπεί σε όμηρο των τραπεζών, οι οποίες, οσονούπω, θα περάσουν σε διεθνή χέρια, όπως και όλος ο ιδιωτικός και δημόσιος πλούτος.

     Αναζητώντας κάποιος τις ρίζες του κακού, χωρίς οικονομίστικες παρωπίδες, μπορεί  να δει ότι η κεφαλαιοκρατία ήταν τυχαία, αλλά πολύ βολική, μετάλλαξη της φεουδαρχίας, που ξεκίνησε να συμβαίνει στον 16ο αιώνα στην Αγγλία, για να ολοκληρωθεί με την φεουδαρχική «ένδοξη» «επανάσταση»(1688) και να κλειδώσει με τη δημιουργία της Τράπεζας της Αγγλίας, το 1694. Η «Κεφαλαιοκρατία»(καπιταλισμός) δεν είναι ένα άλλο «σύστημα», αλλά συνέχεια και αποτέλεσμα μοναρχικών και φεουδαρχικών αποφάσεων, παιδί των οποίων ήταν ο κοινοβουλευτισμός – ένας ασφαλής και απατηλός τρόπος διατήρησης της εξουσίας των λίγων πλουσίων πάνω στους φτωχούς. Η χρηματοπιστωτική επανάσταση –η επινόηση του χάρτινου και πιστωτικού χρήματος- προηγήθηκε της αγγλικής βιομηχανικής επανάστασης και ήταν αυτή που την χρηματοδότησε, με αέρα κοπανιστό, όταν οι Ισπανοί έσκαβαν για ασήμι στο Ποτοσί του Περού.

       Κανένα κόμμα, υποψήφιο σε τούτες τις εκλογές, δεν λέει ότι η φεουδαρχική ιδιοκτησία  του νομίσματος –χρήματος είναι η αιτία του χρέους, ιδιωτικού και κρατικού, και της απαλλοτρίωσης ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας. Ακόμα και τα αριστερά «κόμματα της δραχμής» αποκρύπτουν ότι η δραχμή ήταν ιδιωτική υπόθεση, από την εποχή των Βαυαρών. Αποκρύπτουν -γιατί από τη φύση τους  είναι ολιγαρχικά- ότι από το 1994, ακόμα και τη δραχμή(εποχή Μάαστριχτ), έπρεπε το κράτος να δανείζεται από τις ιδιωτικές αγορές κι όχι από την ιδιωτική Τράπεζα «της Ελλάδας». Ο λόγος είναι απλός: Μιλώντας για «εθνικοποίηση του νομίσματος» και «κρατικοποίηση των τραπεζών», θέλουν το νόμισμα να είναι ιδιοκτησία του κράτους και, κατά συνέπεια, του κόμματος, που θα ελέγχει το κράτος. Επίσης, το δεξιό «αντιμνημονιακό» κόμμα, συμμορφούμενο με τις διεθνείς επιταγές και υποδείξεις, έθαψε, με πρόσφατη συνέντευξη του αρχηγού, την «εθνικοποίηση των τραπεζών» και την «έξοδο από την ευρωζώνη και την Ε.Ε.», έστω κι ως πιθανότητα, κάτι που είχε για σημαία, ως πρόσφατα. Στη ρητορική του, έχει, τώρα, για σημαία, την «εθνική και παραγωγική ανασυγκρότηση», από απροσδιόριστη πηγή χρήματος- μια κενή και ασαφής ρητορική, που οδηγεί, με περισσή σαφήνεια, στη διατήρηση του ολιγαρχικού καθεστώτος, συνοδευμένου με καταστροφές.

      Η πρόταξη του διλήμματος «ευρώ ή δραχμή» είναι φυγή, που αποκλείει την αμφισβήτηση της ολιγαρχικής διεθνούς τάξης πραγμάτων, αυτής που, στην Ελλάδα, έχει ρίξει τα όλα τα προσωπεία της και επιστρέφει στην απροκάλυπτη εταιρική Φεουδαρχία. Η, χωρίς μάχη και χωρίς αμφισβήτηση του μηχανισμού που μας υπερχρέωσε, φυγή από το ευρώ,  είναι πράξη που αποτρέπει τη δημιουργία των αναγκαίων διεθνών συμμαχιών και διαφυλάσσει την καρδιά του μητροπολιτικού καπιταλισμού, από κοινωνικές και πολιτικές αναταράξεις. ΔΕΝ ΧΡΩΣΤΑΜΕ, ούτε οι Έλληνες, ούτε οι λαοί της Ευρώπης και όλου του κόσμου, διότι το χρέος είναι προϊόν διεθνούς συμπαιγνίας πολιτικών και τραπεζιτών. Κι αυτό δεν λέγεται, για να μη διαταραχθεί, από την Ελλάδα,  η υπάρχουσα ολιγαρχική ισορροπία, η οποία επιτρέπει στο 1% του πληθυσμού της γης να ελέγχει το 50% του πλούτου της και να διαιωνίζει την κυριαρχία του.  Η αναγκαστική έξοδος από το ευρώ, μια και, υπό τις παρούσες συνθήκες, ο εκδημοκρατισμός της Ε.Ε. και της διαχείρισης του νομίσματος δεν είναι πιθανός, δεν θα είναι ανώδυνη για τους Έλληνες. Γιατί να είναι ανώδυνη για την ελίτ του χρήματος; Από τώρα, ας τους ρωτήσουμε, γιατί τα κράτη δανείζονταν, το χρήμα που χρειάζονταν; Κι ας στείλουμε το μήνυμα ότι χρέος, ως προϊόν πολιτικών αποφάσεων, δεν είναι αποδεκτό. Είναι ΑΠΑΤΗ –κι ας το πούμε και στους άλλους λαούς, που έχουν ίδια προβλήματα, για τον ίδιο λόγο.

    Η Ολιγαρχική αντίληψη των πραγμάτων είναι περασμένη, βαθιά, στο πολιτικό dnaτων δυτικότροπων αριστεροδεξιών –ταξικών και μη- ιδεολογιών και κομμάτων, είτε αναφέρονται στην οικονομία είτε στην πολιτική και την κοινωνία.

Και κλείνοντας τη συνοπτική περιγραφή της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, είναι αφέλεια να πιστεύει κάποιος ότι, θα μας επιτραπεί, με δικές μας αποφάσεις, να εξέλθουμε, ειρηνικά, από τη μέγγενη. Η ιστορία διδάσκει ότι οι κεφαλαιοκράτες δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν κάθε μέσο, για την καθυπόταξη των λαών, όταν, πρόσκαιρα, χάνουν μία μάχη. Ήδη, διαμορφώνουν κλίμα εσωτερικών και εξωτερικών «θερμών» επεισοδίων.  Έχουμε πόλεμο με εχθρούς κι όχι «διαπραγμάτευση» με «εταίρους» κι ας προετοιμαζόμαστε για κάθε είδους πόλεμο. Στη Δημοκρατία, ο πολίτης είναι και οπλίτης.

          Η αποχή, από τούτες τις εκλογές, δεν είναι αδράνεια και παθητική στάση. Είναι αποχή από το προκάτ κομματικό παιχνίδι και το αναγκαίο περιθώριο χρόνου, για να αφιερωθούμε  στην αυτοοργάνωση του λαού και στην συγκρότηση ενός μεγάλου δημοκρατικού και απελευθερωτικού κινήματος.

     Σε τελευταία ανάλυση, τα διλήμματα πρέπει να τα φτιάχνει ο λαός, ο οποίος, ευρισκόμενος σε κατάσταση δημοκρατίας και υποχρεωμένος να σκεφτεί, για να αποφασίσει, αυτοεκπαιδεύεται, μελετά, αναζητεί, διαμορφώνει. Για να μπορέσουμε να πούμε, κάποτε, ότι ο λαός «εδιδάξατο αστυνόμους οργάς»(Σοφοκλής, Αντιγόνη). «Ο άνθρωπος διαπαιδαγώγησε τον εαυτό του μετασχηματίζοντας τις ενορμήσεις του, ώστε να καταστούν θεμέλια και ρυθμιστές των πόλεων… Όταν ο Σοφοκλής ομιλεί εδώ περί οργών, αποβλέπει σε αυτό που αποτελεί το ουσιώδες στοιχείο της ζωής των πόλεων και που είναι, για το βέλτιστο ή για το χείριστο, τα αμοιβαία πάθη και αισθήματα των μελών της κοινότητος.»(απόδοση Κορνήλιος Καστοριάδης).

           Η βάση αυτού του δημοκρατικού και απελευθερωτικού κινήματος δεν είναι οι ιδεολογίες κι ό,τι διδαχτήκαμε, ως αληθές, από την Εσπερία. Η βάση είναι οι ανασυγκρότηση των ανθρώπινων σχέσεων, στη βάση της Αριστοτελικής φιλίας και της Χριστιανικής αγάπης – είναι η συγκρότηση Εκκλησίας του Δήμου –(και για όσους θέλουν Εκκλησία του Χριστού). Εργαλείο και προϋπόθεση, για την απελευθέρωση της πατρίδας και των ανθρώπων της, είναι η Ενότητα των ανθρώπων, καθ’ οιονδήποτε τρόπο.

Η εν λευκώ, εξουσιοδότηση σε ολιγαρχικά κόμματα τέλειωσε. Κάποιοι, βιαστικά, τεμαχίζουν το μεγάλο ΟΧΙ, που προήλθε από αριστερά -δεξιά και τα κόμματα του "ναι". Μια βουλευτική θητεία λιγότερη, για να δοθεί χρόνος στην αναγκαία διαβούλευση, δεν θα χάλαγε την προοπτική. Η αγωνία των επαγγελματιών της πολιτικής, για μια θέση στη βουλή, σε εκλογές, που στήθηκαν, βιαστικά, για να μην υπάρξει χρόνος οργάνωσης της μεγάλης Ενότητας, σκορπίζει την ενότητα και απογοητεύει. 

Δημοκρατία παντού, ως πρώτιστο μέλημα και πολιτικός σκοπός. Αν στην πράξη δεν εφαρμόζεις δημοκρατία, δεν θα την έχεις ως αποτέλεσμα.

(Φυσικά, αυτό είναι μία άποψη και μια προσωπική στάση -κι όχι μία υπόδειξη. Στην τόσο αναγκαία Ενότητα, προσχωρείς με τις διαφωνίες κι όχι αναζητώντας ομοφωνίες. Αλλιώς, εμείς συνεχίζουμε ν' ανοίγουμε τρύπες στο νερό, όταν οι άλλοι κάθονται στο σβέρκο μας ).

Γιάννης Κων. Κρούσος

Φαρακλάτα Κεφαλονιάς

27/08/2015