Kαθεστωτικές και αντι-καθεστωτικές λογικές (2)

Με αφορμή ένα διάλογο και τη φράση :"Οι θέσεις του ενός κειμένου(10 σημείων),δεν αναιρεί το άλλο(Πλατείας Αργοστολίου) και το αντίστροφο.Θα μπορούσε μάλιστα το ένα να συμπληρώνει το άλλο."

Ο διάλογος έγινε με αφορμή το άρθρο "καθεστωτικές πλατείες".

Οι λέξεις είναι η αφορμή, είναι το νόημα και η ουσία, όταν συμβαδίζουν με την πράξη όσων τις εκφέρουν. Η πλ. Συντάγματος, με τις πολλές αποφάσεις, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, μόνο από μία απόφαση της. Η όλη υπόθεση είναι μόνο μια αφορμή, για έκθεση σκέψεων.

Υπερασπιζόμαστε μιαν απόφαση, που συνδιαμορφώθηκε δυο βραδιές σε μια πλατεία. Τελικός κριτής, ο δημοκρατικός πολίτης. Ο άνθρωπος, δηλ. που θα κάμει την επιλογή να γίνει πολίτης και να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Για να μην πλατιάσουμε, θα κάνουμε τα σχόλια μας, επιλεκτικά.

1. Τα δύο κείμενα, Αργοστολίου και Συντάγματος, δεν είναι συμπληρωματικά. Είναι ευθέως αντίθετα. Το "Αργοστόλι" ασχολείται με την Αιτία και όχι τις επιπτώσεις της. Το "μνημόνιο, το χρέος, η οικονομία,  το κοινωνικό κράτος, οι τράπεζες, η παραγωγή και το περιβάλλον", τίτλοι των "βασικών" σημείων, είναι οι επιπτώσεις ενός ολιγαρχικού ελέγχου της οικονομίας και τελικά της ζωής μας. Η αναζήτηση λύσεων, χωρίς να πλήττεται ο ολιγαρχικός έλεγχος είναι πράξη αδιέξοδη.

2. Τα "περί ευθύνης υπουργών, βουλευτικής ασυλίας, συντάγματος, βουλής, διαφάνειας και δικαιοσύνης" - οι υπόλοιποι τίτλοι -, συνδέονται ευθέως με το θέμα "δημοκρατία" και την έλλειψη αυτής. Σε αυτούς τους τίτλους εντοπίζεται "συγγένεια" στόχων των δύο κειμένων, όπως η "συνταχτική εθνοσυνέλευση", οι "λαϊκές συνελεύσεις", "έλεγχοι", αλλά εξακολουθούν να βάζουν "λύσεις", χωρίς να αμφισβητείται η Αιτία, που πάλι είναι ο "ολιγαρχικός έλεγχος" σε όλο το φάσμα της ζωής των ανθρώπων. Ένα πολίτευμα, καμωμένο από τα κάτω, θα βρει τον τρόπο του και την αυτορρύθμιση του σε όλο το φάσμα των θεσμών. Π.χ. οι "ανακλητοί εντολοδόχοι" και ο λαός "νομοθέτης" "εξουδετερώνουν" μια σειρά από τα 10 "βασικά" αιτήματα και τα καθιστούν άνευ νοήματος, όπως αυτά της  "διαφάνειας", της "βουλευτικής ασυλίας", της "ευθύνης υπουργών" κ.ά. .

-------------

Πίσω από αυτές τις αντιφάσεις, κρύβεται η η λογική "άλλο εμείς και άλλο όλοι οι έλληνες", κάτι που διαπιστώνεται, κατά κόρο, στις "αντιπροσωπευτικές" λογικές πολλών προσώπων και κινημάτων αντίθεσης στη σημερινή κατάσταση. Τα "βασικά" αιτήματα, ενώ μιλούν για "λαϊκές συνελεύσεις" εξακολουθούν να ασχολούνται με τη "βουλευτική ασυλία", την "κομματική" απλή αναλογική, τον "έλεγχο κρατικών λειτουργών", "ανεξαρτησία δικαστικής εξουσίας από την εκτελεστική - νομοθετική", όταν όλα αυτά στη δημοκρατία πηγάζουν από το λαό και είναι δική του  ευθύνη για το τι θα κάμει.

Είναι σωστό το ερώτημα : "τι μπορεί να κάνει ένας λαός, που έχει πληγεί βάναυσα στο πνεύμα και την ψυχή του, στις αξίες και το είναι του;".

Όμως, στο ερώτημα  αυτό, ο μόνος αρμόδιος να δώσει απάντηση είναι ο ίδιος ο λαός, μέσα από τα αυτοθεσμισμένα όργανα και διαδικασίες.  ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ.

------------------------

Οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις θα γίνουν σαφέστερες, αν προσεγγίσουμε την Αιτία των "οικονομικών" επιπτώσεων, που δεν είναι μόνο "οικονομικές".

Σε όλες, σχεδόν, τις "διακηρύξεις" κομμάτων, κινήσεων, κινημάτων και προσώπων, που αντιτίθενται στην αθλιότητα που βιώνουμε, μπαίνουν τα θέματα που υπάρχουν και στα "10 βασικά αιτήματα",  όπως τα "μνημόνιο, το χρέος, η οικονομία,  το κοινωνικό κράτος, οι τράπεζες, η παραγωγή και το περιβάλλον".

ΚΑΝΕΙΣ, όμως, δεν ασχολείται με την Αιτία. Η απολυτοποίηση σε ένα κείμενο και η λογική του "όλοι ίδιοι είστε", συνήθως, κάποιον αδικεί . Όχι, όμως, τώρα.

Γιατί έχουμε μνημόνιο;

Γιατί έχουμε χρέος;

Γιατί δεν έχουμε "κοινωνικό κράτος";

Γιατί δεν έχουμε "παραγωγή" ή ζωντανή "οικονομία",

Από τον Ρουμπινί, τον Στίγκλιτζ, τους άλλους "νομπελίστες" ή τον Χα- Τζουν Τσανγκ, ως τον Καζάκη,  τον Λαπαβίτσα, τη Σπίθα, το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ, τη Σεισάχθεια ή το Σαμαρά και τον ΓΑΠ, κανείς δεν μας λέει την αλήθεια για το χρέος.

Κι αυτό συμβαίνει γιατί ΚΑΝΕΙΣ δεν κάνει τη σωστή ερώτηση.

Σε αυτή την ερώτηση απάντησε η κυρά Μαρία και ο κυρ Μιχάλης, που για πρώτη φορά στη ζωή τους βγήκαν στην πολιτική δράση και άκουσαν την ερώτηση:

- "Πώς είναι δυνατόν να μην έχεις χρέος, όταν το χρήμα είναι εμπόρευμα, που πουλιέται από μια χούφτα τραπεζίτες, στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο;

- "Πώς να μην έχεις "μνημόνια", έλλειμμα "κοινωνικού κράτους", φτώχια και εξαθλίωση, όταν η ζωή σου, η αγορά και η κοινωνία κινούνται , με βάση το χρήμα, που είναι ιδιοκτησία κάποιων λίγων οικογενειών και που για να το έχεις πρέπει να πληρώνεις τόκους και φόρους; "

- "Πώς να έχεις δημοκρατία, όταν τα πάντα αγοράζονται και πουλιόνται, από τους ιδιοκτήτες του χρήματος και τους συμμάχους τους, επιχειρήσεις, μηντιακές βαρωνίες και πολιτικούς, σε όλο τον κόσμο;"

Αυτές οι ερωτήσεις, δηλαδή η εξής μία, η πρώτη,  έχουν μιαν εύκολη απάντηση, αλλά κανείς ή ελάχιστοι θέτουν. Επίσης, είναι μια ερώτηση που την καταλαβαίνει , εύκολα, ο καθένας. Και , εύκολα, δίνει τη σωστή απάντηση. Ίσως, αυτή η "ευκολία" είναι που απαγορεύει τέτοια ή παραπλήσιες ερωτήσεις.

Η Αιτία, λοιπόν, όλων των δεινών βρίσκεται στο γεγονός πως η νεωτερική εποχή, ο κεφαλαιοκρατισμός και η σύγχρονη μορφή "δημοκρατιών" δομήθηκαν, με "τους τραπεζίτες στο ρόλο του Θεού", για να χρησιμοποιήσουμε μια φράση του διευθύνοντα συμβούλου της υπερτράπεζας Goldmann Sachs, Lloyd Blankfein, τo 2009.

Κανείς "σοφός" ή πολιτικό μόρφωμα δεν αναφέρεται στο γεγονός πως η ΕΚΤ, η FED και το σύνολο των Κεντρικών Τραπεζών του πλανήτη (πλην 5 χωρών), που  τυπώνουν το χρήμα, ανήκουν σε μια χούφτα ιδιώτες. Και μετά απορούμε "γιατί ψοφούν τα έρμα;"

Σε αυτό το ερώτημα απάντησε η κυρά Μαρία και ο κυρ Μιχάλης, στην πλατεία Αργοστολίου και ενέκριναν, στα όρια της ομοφωνίας, τη διακήρυξη τους, αγγίζοντας την ουσία και πλήττοντας την αιτία:

" Το χρήμα να γίνει δημόσιο εργαλείο, δημοκρατικά διαχειριζόμενο ".

Στην υποθετική περίπτωση, που αυτό συμβεί, μια σειρά από τα "βασικά αιτήματα" είναι "χωρίς νόημα" και, τότε, ανοίγει μια άλλη σειρά ερωτημάτων, στα οποία θα κληθεί να απαντήσει ο καθένας μας. 

π.χ.

- Οι τράπεζες θα παραδώσουν τα κλειδιά, από μόνες τους, γιατί δεν θα έχουν σκοπό, νόημα και αιτία  ύπαρξης. Δεν χρειάζεται "εξαγορά από δημόσιους ασφαλιστικούς οργανισμούς", "κοινωνικοποίηση", "διαφάνεια" ή "να δοθούν ονομαστικά στην δημοσιότητα τα φυσικά πρόσωπα των μετόχων της Τράπεζας".

- Το χρέος, σαν προϊόν απάτης, φυσικά, δεν θα πληρωθεί. Και αυτό αφορά ιδιώτες και δημόσιο, (με την επιφύλαξη, που  περιγράφει η Διακήρυξη της πλ. Αργοστολίου).

- Η φορολογία θα αφορά, μόνο όσους, χάρις στην επιχειρηματικότητα τους, την εφευρετικότητα και την εργατικότητα, έχουν μεγαλύτερα εισοδήματα, από κάποιο κοινά αποδεκτό όριο. Η δημοκρατία δεν θα τυπώνει χρήμα, για τις ανάγκες της κοινωνίας, το οποίο ανεξέλεγκτα θα πηγαίνει σε κάποιες λίγες τσέπες. Ο πληθωρισμός, επίσης,  είναι υπόθεση κοινωνικού ελέγχου. Το είδος του νομίσματος, η διεθνής ισοτιμία του, η σφριγηλότητα και η ανταγωνιστικότητα μιας κοινωνίας και οικονομίας στην άγρια διεθνή αγορά, εξαρτώνται από την επινοητικότητα, τις σχέσεις, τους θεσμούς και την αποτελεσματικότητα των ανθρώπων, που συλλογικά αποφασίζουν και δρουν.

- Η τεχνική και η τεχνολογία, όπως η παιδεία, η υγεία και η διαχείριση των λοιπών δημόσιων αγαθών περνά στα χέρια της δημοκρατίας και των πολιτών. Κατέχοντας το χρήμα, το οδηγείς ευφυώς, όπου θέλεις. Σήμερα, για τα κέρδη των λίγων και την εξαθλίωση των πολλών. Αύριο, για μια κοινωνία δίχως άγχος, ανασφάλεια και φτώχια.

- Στη θέση του "κράτους" θα μπει η δημοκρατία. Η έννοια "κοινωνικό κράτος" θα μείνει χωρίς νόημα. Εμείς θα είμαστε το κράτος του δήμου, το οποίο δεν μπορεί, παρά να είναι "κοινωνικό".

Δεν θα πούμε άλλα. Θα πούμε, μόνο,  πως:

1. Μια τέτοια πολιτική, βάζει βόμβα στα θεμέλια του παγκόσμιου ολιγαρχικού οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Η κατάρρευση του 2008, θα είναι "παιδική" κατάσταση. Ας προετοιμαστούμε για κάθε ενδεχόμενο.

2. Η επανάσταση δεν θα είναι ειρηνική. Αν αυτές οι πολιτικές μετατραπούν σε αυθεντικό πολιτικό σχήμα, θα προσπαθήσουν να καταργήσουν τις εκλογές, το τελευταίο "φύλλο συκής" της ψευδοδημοκρατίας τους. Δεν θα διστάσουν να κηρύξουν, ακόμα, και πόλεμο. Η Αίγυπτος, η Τυνησία, η Λιβύη θα είναι απλά επεισόδια, μπροστά στην επίθεση ενάντια σε αυτούς, που αμφισβητούν την παγκόσμια καθεστηκυία τάξη. Όποιος το φοβάται, όποιος νομίζει πως υπάρχουν "λύσεις" , χωρίς την αμφισβήτηση της Αιτίας, ας μείνουν με αυτούς που δεν αγγίζουν τις δομές τις ολιγαρχικής εξουσίας. Ας πάνε με τους "φωνασκούντες", που σωπαίνουν.  Ας κάτσουν σπίτι τους ή ας υπερασπιστούν τη σημερινή αθλιότητα. Θα είναι οι λιγότεροι. Δημοκρατία ή Ολιγαρχία; Το μόνο δίλημμα, που πρέπει να χωρίζει. Αποφασίζουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θ' αφήσουμε. 

3. Απέναντι στη βία του καθεστώτος, ας προετοιμαστούμε να αντιπαραθέσουμε τη δύναμη, τη μεγάλη  και τερατώδη πολιτική ενότητα δρώντων και αποφασισμένων ανθρώπων.  Με γνώση, και επίγνωση, με  λογισμό και όνειρα.

Τα συντριπτικά ποσοστά υιοθέτησης τέτοιων απόψεων σε μια γωνιά της Ελλάδας δείχνουν το δρόμο. Οι άνθρωποι που τα υιοθέτησαν προέρχονταν από όλο το πολιτικό φάσμα.

Η νέα εποχή των λαών θα ξεκινήσει από την Ελλάδα. Τόσο μικρή πρέπει να είναι η φιλοδοξία μας.

Οι δρόμοι της αρετής και της αξιοπρέπειας είναι οι δρόμοι, που φτιάχνουμε μόνοι μας. Δύσβατοι και γοητευτικοί.

ΥΓ:

Ως συνήθως, πλατιάσαμε.

Προσεχώς, θα ασχοληθούμε με τον τρόπο που κάποιοι "μαρξιστές" αναλύουν την "κρίση".