Mίκη, μην κλαις

Ο Μίκης Θεοδωράκης ανακοίνωσε τη διάλυση της Σπίθας.

Και στη συνέχεια, διένειμε και μια επιστολή :

"...οι διαπιστώσεις με οδήγησαν στο συμπέρασμα ότι αυτή η τεραστίων διαστάσεων απελευθέρωση του Λαού μας από τους καταναγκασμούς και τις αυταπάτες του δικομματισμού σε συνδυασμό με την αποκάλυψη του ρόλου των δυνάμεων της ξένης εξάρτησης και των τοπικών συμμάχων και οργάνων τους (που όλοι μαζί, θεσμικοί, πολιτικοί, οικονομικοί, κρατικοί παράγοντες συνιστούν το πλέγμα του Συστήματος Εξουσίας) δημιουργούν για την χώρα μας μια σπάνια ιστορική ευκαιρία! ...Ο ενημερωμένος λαός, που όπως έδειξαν οι μεγάλες διαδηλώσεις του 2011 και του 2012, άρχισε να κατανοεί τη δύναμή του και να ανιχνεύει την ευθύνη του για την αναγκαία ριζοσπαστική αλλαγή. Φτάνει να καταφέρει να ενωθεί γύρω από ένα κοινό στόχο και μια ενιαία αντιστασιακή ηγεσία".

Μίκη, ο λαός σε αγάπησε, είδε την ευκαιρία και προσήλθε υπό την ηγεσία σου, σε μια ενωτική συσπείρωση, μέσα στη Σπίθα. Αυτό θα μπορούσε να εξελιχθεί σε απελευθερωτική δύναμη, με στόχο την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Της "άμεσης" δημοκρατίας, όπως την έλεγες κι εσύ. 

Μα, δεν τον άφησες.

Με συστηματικές παρεμβάσεις, εσύ και το περιβάλλον σου διέλυσες κάθε ελπίδα ότι θα μπορούσε ο λαός να ορίσει τη μοίρα του. Ήθελες για τον εαυτό σου, το ρόλο ενός ηγέτη - πατερούλη στα πρότυπα των ολοκληρωτικών καθεστώτων . Το πολιτικό περιβάλλον, με το οποίο στελέχωσες την "ηγεσία" και που τελικά στοίχειωσε την όλη προσπάθεια, δεν ενδιαφερόταν για τη ριζική αλλαγή που ήθελε ο λαός. 

Ήθελες και το έδειξες πολλές φορές, με πράξεις και λόγους, πειθήνια όργανα που θα σε λάτρευαν και θα έπιναν νερό στο όνομα του "πατερούλη".

Ίσως φέρεις τη μεγαλύτερη ευθύνη από όλους τους επώνυμους. Η άδολη και πληθωρική προσέλευση ανθρώπων από όλο το πολιτικό φάσμα στο κάλεσμα σου ήταν η πιο μεγάλη ευκαιρία σε τούτα τα δύσκολα χρόνια και διαλύθηκε , με προσωπική σου ευθύνη.

Θυμάσαι όταν μας έστελνες επιστολή στη συνάντηση που έκαναν οι "Σπίθες" στην  Κύπρο, με την οποία δήλωνες ότι δεν μας αναγνωρίζεις, επειδή δεν πήραμε την άδεια σου;

Μόνο ο Νίκος Κούνδουρος μας έστειλε μήνυμα συμπαράστασης και ευχές και έκτοτε σιώπησε, διακριτικά, σεβόμενος εσένα και τον εαυτό του.

Θυμάσαι πόσες φορές είτε εσύ είτε ο διευθυντής ή άλλο ηγετικό πρόσωπο, από αυτά που επέλεξες, προσπάθησε να σταματήσει τις πρωτοβουλίες των αποκάτω;

Θυμάσαι το όχι που είπες στις πρωτοβουλίες για την αξιοποίηση του "Ελληνικού";

Θυμάσαι τις πολιτικές θέσεις που έβγαζες είτε δια στόματος Κασιμάτη είτε δια στόματος Καραμπελιά ή κάποιου άλλου και ζητούσες μόνο έγκριση, συμμόρφωση και "ελεύθερη" υποταγή; Θυμάσαι τον πόλεμο των παρατρεχάμενων σου σε κάθε ένα που διαφωνούσε; Θυμάσαι πόσες φορές είπες "φύγε εσύ, έλα εσύ" στα στελέχη που αναγόρευες "δεξί σου χέρι", αλλάζοντας διαρκώς πολιτική; Θυμάσαι πόσες φορές, άφηνες τους παρατρεχάμενους σου να λένε σε όποιον διαφωνεί,"όποιος δεν υπακούσει στον Μεγάλο Μίκη, να φύγει";

Πώς να μείνει η Σπίθα όρθια; Ο λαός ήταν και είναι ώριμος, πλην όμως προδομένος. Όχι μόνο από αυτούς που, αναγκαστικά, ψηφίζει, αλλά και από αυτούς που περίμενε να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

  Η εγκληματική οργάνωση Χ.Α. είναι και δικό σου δημιούργημα. Μπόρεσε να υπάρξει, γιατί ήσουν ένας από αυτούς που διέλυσε την ενότητα των αποκάτω. Στις συνελεύσεις μας υπήρχαν άνθρωποι από την άκρα αριστερά ως την άκρα δεξιά. Βάλαμε τις διαφορές μας στην άκρη και όλοι μαζί είπαμε: "Αμεση δημοκρατία, τώρα", έχοντας αφήσει πίσω το παρελθόν.

Όταν κάποιος εμποδίζει το μέλλον, διαλύει την ενότητα, δεν μας αφήνει να αποφασίζουμε για τις τύχες μας και αυτά που θέλουμε, μας γυρνά στο παρελθόν.  Τότε, αυτό  έρχεται, βγάζει μαχαίρια και σφάζει το παρόν μας και τις ζωές μας.

Ο εμφύλιος θα είχε τελειώσει, οριστικά και η Σπίθα θα ήταν η ταφόπλακα του. Δεν μας άφησες.

Μια μέρα πριν από την Α Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Σπίθας, στις 06/17/2011, κάποιος από μας, έγραψε:

"Το Σαββατοκύριακο στην Πανελλαδική Συνάντηση της σπίθας θα γραφτεί ο επίλογος ενός ελπιδοφόρου κινήματος".

Υποτίμησες πρώτος την ψυχή μας. Μην υποτιμάς και τη νοημοσύνη μας. Η Σπίθα είχε πεθάνει, από τότε και δεν τη σκοτώσαμε εμείς.

Μην κλαις ,Μίκη. Άσε μας. Από τότε, κλαίμε μόνοι μας, βλέποντας ανήμποροι τις ζωές μας να βυθίζονται στον βούρκο. 

Εμείς, ακόμα σε αγαπάμε.

Μα τώρα, μας απέμεινε μόνο η προσευχή:

"βοήθα Χριστέ μου μη φαγωθούμε μεταξύ μας"

"Ένας θυμωμένος, αγανακτισμένος και καταθλιπτικός πια, πρώην Σπιθίτης".

(η εικόνα είναι του Δον ΨΥΧΩΤΗ)