O «λαϊκιστής» Μπέπε Γκρίλο

            Ο τίτλος που αγαπάμε και θέλαμε να βάλουμε στο κείμενο είναι το VAFFANCULO ΟΛΟΙ ΣΑΣ. Το βάλαμε, μεταφρασμένο, στην προηγούμενη αναφορά μας για το τι γίνεται στην Ιταλία και δεν υπήρξε ένα μέσο αριστεροδεξιάς «ενημέρωσης» που να τόλμησε να το αναπαράγει. Ας γίνουμε κι εμείς σεμνότυφοι.

Αποτελεί χαριτωμένη διαδικασία η αναζήτηση ελληνικών σχολίων πάνω στο «φαινόμενο» Μπέπε Γκρίλο:

            «Η άλλη όψη του Μπερλουσκονισμού», γράφει ο έγκριτος σχολιαστής της Καθημερινής του Αλαφούζου και της Τριλατεράλ Κομμίσσιον.

            Για το Λαμπρακιστάν είναι ο «αντισυστημικός σόουμαν» και ενημερώνει τους αναγνώστες ότι είναι «καταδικασμένος για φόνο» επειδή σκότωσε τρεις ανθρώπους σε τροχαίο δυστύχημα. (Ο Μπέπε Γκρίλο δεν ήταν υποψήφιος στις εκλογές, γιατί όρος του «Κινήματος των 5 αστέρων» είναι οι υποψήφιοι να έχουν λευκό ποινικό μητρώο).

            Για τον παλιό μαρξιστή, κ. Πάγκαλο, ο Γκρίλο είναι «μεγάλο νούμερο… αλλά τα κείμενα του δεν είναι σαχλαμάρες».   

            Η Αλέκα στις κοινοβουλευτικές αποστροφές της, εξομοιώνει τον Γκρίλο με τον Μπερλουσκόνι. Η ακροδεξιά θα ήθελε να είναι «δικός της». Για τον κ. Μπίστη, «επιεικώς δεν ξέρει τι θέλει ούτε διάθεση να μάθει».

Για τη «γενική» αριστερά,

που το κάθε τμήμα της κρατά στο χέρι της ένα ευαγγέλιο κάποιου αρχιερέα ή θεού,

που ζει για δεκαετίες κάτω από τον αστερισμό ενός αρχηγού,

που έχει για θεούς τον Μπακούνιν ή τον Μαρξ,  

και που μουμιοποιεί τον Λένιν και τον Στάλιν, για να έχει κάτι να προσκυνά…,

για όλους αυτούς ο Μπέπε Γκρίλο είναι, «επιεικώς»,  ένας λαϊκιστής, ένα φαινόμενο του συστήματος.

…Και το μέρος του λαού που τον ψήφισε είναι, απλώς, «αγανακτισμένοι» που …παρασύρθηκαν από τον κωμικό showman.

Αν οι “μέρες του Vaffanculo” στην Ιταλία, άνοιξαν το δρόμο για το «Κίνημα των 5 αστέρων» και, σήμερα, απειλεί την κανονιστική ρύθμιση της κοινοβουλευτικής τάξης πραγμάτων, στην Ελλάδα, εξέγερση των «αγανακτισμένων» ανθρώπων ετάφη μετά πολλών επαίνων και με κομματικά και εξωκομματικά χέρια βοήθειας, που κρατούσαν το φτυάρι του νεκροθάφτη.

Η δημοκρατία που δεν θέλουν

Αν η ανθρώπινη συμπεριφορά είναι απρόβλεπτη κι έχει τους δικούς της νόμους, άλλο τόσο είναι απροσδόκητο και απρόβλεπτο ό,τι πηγάζει από την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και από την θεσμισμένη διαδικασία αυθεντικής βούλησης του, που δεν είναι άλλη από την φέρουσα το ελληνικό νόημα «δημοκρατία».

Η μούντζα προς τη βουλή και η καθημερινή φράση «vafanculo όλοι σας», ειπωμένη στα ελληνικά, μπορεί να είναι μέρος του καθημερινού πολιτικού σχολιασμού των απλών ανθρώπων, δεν είναι όμως κάτι το «καθώς πρέπει». Όταν η συμπεριφορά δεν είναι «ορθή», ο λαός είναι …λαϊκιστής.

Το γεγονός ότι εμφανίστηκε κοινοβουλευτικό κόμμα, που, παρακάμπτοντας τα επίσημα ΜΜΕ, απειλεί την κομματική τάξη πραγμάτων, σχολιάζεται ως κάτι το ενταγμένο στην δημαγωγική ικανότητα ενός ανθρώπου. Κανείς δεν αναρωτήθηκε, τι είναι αυτό που ωθεί τους χιλιάδες ανθρώπους να στήνουν κόμμα «από τα κάτω», έστω και με τη βοήθεια της καταλυτικής επίδρασης μιας προσωπικότητας.

            Ούτε μία ούτε δύο φορές, στη μικρή δική μας διαδρομή επί της γης σκοντάψαμε πάνω στο ερώτημα «ποιο είναι το περιεχόμενο της δημοκρατίας;». Κι όταν εσύ από τη μία λες «το περιεχόμενο που θα της δώσει ο λαός», αρχίζει ένας αντίλογος και μια περιγραφή για το πώς πρέπει να είναι η δημοκρατία. Οτιδήποτε δεν είναι προσδιορισμένο έτσι όπως εγώ το φαντάζομαι δεν «είναι». Δεν υπάρχει. Το γεγονός ότι στην Ισλανδία, ο λαός, με οριακή πλειοψηφία, αποφάσισε ότι στο Σύνταγμα που φτιάχνει -με δημοψηφίσματα- πρέπει να γίνεται αναφορά σε επίσημη θρησκεία συνιστά έγκλημα και καθορίζει τον μη δημοκρατικό χαρακτήρα της ισλανδικής  υπόθεσης. Το ό,τι μπορεί αυτό ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να αλλάξει όσο υπάρχει δημοκρατική διαδικασία, δεν ενδιαφέρει κανέναν, όταν το υπάρχον δεν ταιριάζει με τη δική μας άποψη περί δημοκρατίας.

-          Ιδού μερικές από τις βασικές θέσεις του κινήματος: η μείωση των μισθών βουλευτών και γερουσιαστών με προσαρμογή στον μέσον όρο των απολαβών των πολιτών, η ανοιχτή κάλυψη κάθε πολιτικής συνεδρίασης μέσω Internet, η δημοσίευση νομοσχεδίων στο Διαδίκτυο προκειμένου να εκφέρουν την άποψή τους οι πολίτες και η συνεχής προσφυγή σε δημοψηφίσματα για τα μεγάλα θέματα.

-         «Η Ιταλία είναι σε προεπαναστατική κατάσταση με εκατομμύρια ανέργων στους δρόμους, ένα αφύσικο δημόσιο χρέος, τις κρατικές δαπάνες σε ιλιγγιώδη αύξηση και την παντελή απουσία πολιτικής εκπροσώπησης δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων» συνοψίζει ο 64χρονος κωμικός. Και οι αντίπαλοί του προβάλλουν ως τελευταία απόδειξη του λαϊκισμού του την προβληθείσα ως «προσωπική του άποψη» ότι η Ιταλία πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ, αλλά «γι' αυτό θα συνεδριάσουν σύντομα τα όργανα του κινήματός μας και θα πάρουν επίσημη θέση»...

Αυτός είναι επιδερμικός τρόπος «αντικειμενικής» παρουσίασης των θέσεων του κινήματος. Αποφεύγουν να πουν πως κάθε θέση του κινήματος δεν είναι θέση του ηγέτη, αλλά προκύπτει από τις δημοκρατικές διαδικασίες.

Ο «ρόλος της προσωπικότητας»

Λαϊκιστής: πρόσωπο, συνήθως της δημόσιας ζωής, που κολακεύει το λαό και υιοθετεί απόψεις ευχάριστες αλλά όχι ωφέλιμες για το λαό, με σκοπό να κερδίσει την υποστήριξη και την εύνοιά του.

            Ο Γκρίλο κατηγορείται που δεν λέει «έξω από το ευρώ», όπως όλοι οι γνήσιοι «αριστεροί» ή γνήσιοι «πατριώτες».  Λέει «δημοψήφισμα για το ευρώ» κι αυτό θεωρείται «λαϊκισμός». Κι από δίπλα, δηλώνει, πως έχει και μια κάποια προσωπική άποψη. Κάθε τι που παραπέμπει στην κυρίαρχη βούληση του λαού είναι λαϊκισμός; Φυσικά, Ναι! Είναι κάτι που παρακάμπτει τις πολιτικές αυθεντίες και τις «ορθές» προτάσεις των. Κάθε τι που δεν προσφέρεται ως μασημένη τροφή, δεν διαθέτει πολιτική ορθότητα. Η δημοκρατία δεν είναι «πολιτικά ορθή».

«Είμαι κάποιος που διευκολύνει τις εξελίξεις», απαντά ο Γκρίλο σε ερώτηση.

Η υποκρισία της αριστεράς είναι βιωμένη κατάσταση και δεν θα τη φιλοσοφήσουμε ή θα την θεωρητικοποιήσουμε. Στο νησί που ζούμε, το πρώτο ερώτημα-εμπόδιο που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, όταν ζητάμε συμμετοχή στο κίνημα για την αναβίωση του ριζοσπαστισμού, είναι: «Ποιος θα είναι ο αρχηγός και ποιες είναι οι θέσεις;».  Ρωτούν οι ίδιοι που αποκαλούν «λαϊκισμό» αυτό που γίνεται στην Ιταλία. Κι όταν η απάντηση είναι «θα τα ορίσει, κάποτε και δημοκρατικά, το σύνολο των ανθρώπων που θα δηλώσουν ριζοσπάστες» σου λένε «δεν γίνονται αυτά».

Και τα πράγματα προχωράνε δύσκολα, γιατί λείπει κάποιος που «θα διευκόλυνε τις εξελίξεις».

-         Ο λαός της Ιταλίας έχει γυρίσει την πλάτη του στην πολιτική, στα πολιτικά κόμματα, τα οποία είναι η καταστροφή αυτού του μεγάλου έθνους, όπως ήταν και το δικό σας έθνος. Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί: κεφάλαια, τράπεζες, συμφωνίες που τελέσθηκαν χιλιόμετρα μακριά και διαλύουν τη χώρα και μετά πάνε σε μια άλλη χώρα και την καταστρέφουν. Αυτό είναι ο καπιταλισμός. Είναι μια μορφή καπιταλισμού που και έχει τελειώσει. Τέλειωσε η Δύση. Δεν λειτουργεί πια. Λειτουργεί μόνο αν τυπώνεις συνεχώς χρήματα και εισάγεις, όπως οι ΗΠΑ που τυπώνουν, εισάγουν, τυπώνουν, εισάγουν και συνεπώς συνεχίζουν με ένα τεράστιο χρέος. Εμείς δεν τυπώνουμε πια. Είμαστε στα χέρια ανθρώπων, που δίνουν τις αξιολογήσεις ΑΑΑ, στο Μανχάταν στον 100ο όροφο. Αφαιρούν εκεί ένα Α και γίνεται εδώ χαμός, εδώ αλληλοσκοτώνονται. Οπως και σε σας, ετσι και στην Ιταλία, οι άνθρωποι πάνε στα φιλανθρωπικά γεύματα της Caritas .Πάμε προς τα κάτω όλοι, όλοι μαζί, για ένα σύστημα που δεν λειτουργεί πια. Ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη, δεν υπάρχει περαιτέρω ανάπτυξη. Η πολιτική πάντα παίρνει το ταμείο, τράπεζες, πολιτικά κόμματα, αυτό το μείγμα τραπεζών, κομμάτων, καπιταλισμού. Και ομοσπονδίες Εργοδοτών, οι μεγάλοι κερδοσκόποι, που χρηματοδοτούν αυτό το μείγμα. (από συνέντευξη του Μπέπε Γκρίλο στον Κούλογλου).

Αν ο «λαϊκιστής» λέει αυτά και είναι εσφαλμένα, ποια είναι τα ορθά;

Αν αυτά αρέσουν, δεν φταίει ο «λαϊκιστής» που τα λέει, αλλά αυτά που λέει.

Ένα καλό ελληνικό παράδειγμα "λαϊκισμού" ήταν η Σπίθα του Μίκη, που ο ίδιος και οι συν αυτώ φρόντισαν να διαλύσουν. Σήμερα, θα είχαμε έναν έλληνα «λαϊκιστή» και ένα κίνημα που, απρόβλεπτα, από τα κάτω θα ήθελε δημοκρατία. Δεν ήθελαν, όμως. Φοβήθηκαν ό,τι προέκυπτε από τους αποκάτω και οι προσωρινοί ηγέτες το διέλυσαν. Ο Μίκης δεν θα περάσει στην ιστορία, ως μεγάλος πολιτικός. Παραμένει μια μεγάλη μουσική ιδιοφυία.

      Δεν είμαστε με τον Γκρίλο. Είμαστε με τη δημοκρατία, όντας ασήμαντο κομμάτι του λαού. Ως εκ τούτου, δεν είμαστε «λαϊκιστές» και δεν προσδοκούμε την εμφάνιση σωτήρων. Περιμένουμε, όμως, ο καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του κι ας τον αποκαλέσουν, με τους χειρότερους χαρακτηρισμούς.

Το ανέκδοτο «αριστερά ή δεξιά»;»

Είναι πολλές οι φορές που στον άθλιο διαδικτυακό μας τόπο, έχουμε γράψει πως για την ύπαρξη δεξιάς ευθύνεται η αριστερά (και αντιστρόφως).

Η πισώπλατη μαχαιριά, που δέχτηκε ο λαός, όταν βγήκε στις πλατείες και ζήτησε «άμεση δημοκρατία, τώρα» έστειλε τον κόσμο στο σπίτι του και τον αποκρυφιστικό σύνδεσμο ΧΑ στη βουλή. Και αυτή η μαχαιριά προήλθε, κυρίως, από τα κόμματα και τις λοιπές παρέες της αριστεράς και λιγότερο από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.

Στην Ελλάδα, ο Νίκος Μιχαλολιάκος θέλει να εγκαθιδρύσει τη δική του δικτατορία. Oμως εδώ στην Ιταλία έχει συμβεί ένα πραγματικό πολιτικό θαύμα: ο λαός πήρε την εξουσία και ψηφίζει. Το δίλημμά σας είναι: ή εγώ ή ο Νίκος!», λέει κάπου ο Μπέπε Γκρίλο.

Στην Ελλάδα, κάποιοι προτίμησαν τον Μιχαλολιάκο από την μη ελεγχόμενη λαϊκή «μάζα», που θα "κινδύνευε" να γίνει έρμαιο κάποιου «λαϊκιστή». Το ανεξέλεγκτο της δημοκρατικής διαδικασίας είναι αυτό που, πιθανά, θα αμφισβητούσε την «πρωτοκαθεδρία» της αριστεράς και κάθε άλλου κόμματος στην μηδέποτε ερχόμενη «επανάσταση». Αυτός είναι και ο λόγος που κρατούν έξω από το δικό τους χορό κάθε απόπειρα να μετατραπεί η επιθυμία και ο θυμός των πολλών σε κοινοβουλευτική απειλητική παρουσία.

Τώρα πια, η ελεγχόμενη, άνωθεν, «δημοκρατία» καθιστά την ψήφο σε καθένα από τους υπηρέτες των «επάνω», άνευ σημασίας. Ας μη χαίρονται και ας μη μετρούν με την ελεγχόμενη ψήφο την κοινωνική αποδοχή. Το παιχνίδι είναι στημένο.

Σήμερα, όσοι, με περισσή υποκρισία, το 2011, συμμετείχαν στη μεγάλη συνάντηση του λαού, που εξέφραζε θυμό και προσδιόρισε επιθυμίες,, βρίσκονται να υπηρετούν διάφορα κόμματα συγγενικά του ιδεολογικού ευαγγελίου στο οποίο ο καθένας πιστεύει.

 Αν ήθελαν κάτι να αλλάξει, αν ήθελαν «δημοκρατία, τώρα», αν δεν ήθελαν την οικειοποίηση της επιθυμίας και της αγανάκτησης από κάποιον έλληνα λαϊκιστή, ας συντονίζονταν, αυτοθυσιαστικά, είτε ως άτομα είτε ως συλλογικές οντότητες  με τους ρυθμούς και τους στόχους του λαού.

Τα κόμματα, οι αρχηγοί και η «διανόηση» στην Ελλάδα έχουν θέσεις που νομίζουν πως ακούγονται ευχάριστα από το λαό, αλλά δεν φαίνεται να υιοθετούνται ως ωφέλιμες. Θα ήταν κι αυτοί «λαϊκιστές», αν ο λαός τις άκουγε ευχάριστα, τις πίστευε και τις ακολουθούσε. Οι «θέσεις» τους, όμως, είναι εντός του πλαισίου που καθορίζει η Ολιγαρχία και αυτό τις καθιστά άνευρες, μη ερωτεύσιμες έως και μισητές.

---------------------------------

Διατελούμε εν αναμονή ενός «λαϊκιστή», κάποιου που να θέλει να βοηθήσει τις εξελίξεις και κινδυνεύοντας να πάμε από τη Σκύλλα στη Χάρυβδη

Διατελούμε εν αναμονή μιας μεγάλης συνάντησης ανθρώπων, με ή χωρίς «καταλυτικές προσωπικότητες», με γνώση και επίγνωση των κινδύνων, και πάντα  αγωνιζόμενοι, για την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας και την απελευθέρωση μας από τους πολυπρόσωπους ιανούς της ολιγαρχικής διαχείρισης της ζωής μας.

Ως τότε, vaffanculoόλοι σας. (Και, μαζί, οι φίλοι που πήγαν στα κόμματα και υπονομεύουν τη λαϊκή θέληση, εμποδίζοντας  τη μετατροπή του θυμού και της απελπισίας σε μεγάλο, τερατώδες και καταλυτικό κίνημα ανατροπής και δημιουργίας).

Σας πήραμε είδηση. Σας ξέρουμε.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ

Πρωτοβουλία  ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΕΣ ΞΑΝΑ

(για την απελευθέρωση κάθε πόλης και περιοχής, στις δημοτικές εκλογές και, τελικά, της  Ελλάδας στις εθνικές. Συμμαχία με τους εξεγερμένους λαούς του κόσμου. Για να γίνουμε οι τελευταίοι που ζουν κάτω από τον κοινοβουλευτικό ζυγό, τη «δημοκρατική» επίφαση της Παγκόσμιας Ολιγαρχίας και της Ύπατης Αρμοστείας της στην Ελλάδα)