"Ποιος είναι ο καλύτερος στίχος της νεοελληνικής ποίησης; Κατά την περίπτωση πολλοί είναι, θα ειπούν πολλοί. Ωστόσο εγώ θα απαγγείλω ένα για όλες τις περιπτώσεις.
«Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη»
Αν βάλετε το στίχο αυτό δίπλα σε οποιονδήποτε άλλο και δεν το βρείτε να υπερέχει, σίγουρα θα τον βρείτε να μην υπολείπεται. Το πολύ-πολύ θα τον μετρήσετε ίσο στα καράτια. Νερό στο νερό, χρυσάφι στο χρυσάφι, φως στο φως. Και περιπλέον είναι ο πιο ελληνικός.
Ο στίχος αυτός του Σολωμού από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους είναι Ελλάδα. Είναι η λάμψη, η εμορφιά, η ανδρεία, η τιμή, ο θάνατος, η παντοσύνη. Και η αλήθεια ολόκληρη."
Δημήτρης Λιαντίνης - "Τα Ελληνικά".
(Μας το έδωσε ο Isidor Alegro, με αφορμή το Νυστέρι του Απρίλη)
Στην εικόνα , "καραμπάνα". Ένα παιχνίδι των παιδικών μου χρόνων που νόμιζα πως έχει ξεχαστεί. Το διδάσκει η μάνα στο παιδί.