Podemos, δηλ. "αγανακτισμένοι" αλά ελληνικά

Οι podemos της Ισπανίας, όπως και το κίνημα των 5 αστέρων της Ιταλίας, έχουν στο υλικό που τους γέννησε το στοιχείο του εκφυλισμού. Είναι δικό τους θέμα η συνέχεια. Κάτι, όμως, έκαμαν.

Ήταν πολλές οι φορές, που κάποιοι, στην Ελλάδα, προσπάθησαν να μετατρέψουν σε μεγάλο πολιτικό κίνημα , το κίνημας της αγανάκτησης και του θυμού. Από το 2011 ως σήμερα.

Με άνεση μπορώ να γράψω, ως τίτλο:

"Η μαλακία που τους δέρνει αγγίζει τα όρια της έμμισθης καθεστωτικής δράσης".

Κάποια στιγμή, λοιπόν, μας ζητήθηκε να περιγράψουμε μια μορφή οργάνωσης.

Η πρόταση πήγε άπατη. Λάβαμε 100 αντιπροτάσεις, είπαμε ΣΕ ΟΛΕΣ ΝΑΙ και ... τη συνέχεια την ξέρετε. Είναι αυτό που δεν βλέπετε.

Έκτοτε, βλέπω μόνο πράκτορες. Δεν μπορεί!  Αυτοί που παριστάνουν τους αντιστεκόμενους και αρνούνται το μαζί και τα αυτονόητα, είναι ή πράκτορες ή ΗΛΙΘΙΟΙ. Ασχολούνται ή καταλαμβάνουν το οτιδήποτε εκτός από τη Βουλή. Δεν έχω άλλη εξήγηση. Ο ηπιότερος χαρακτηρισμός: Είναι βολεμένοι που παριστάνουν τους αντιστασιακούς.

Και μετά βρίζουν το λαό. ΑΞΙΟΣ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΟΥΣ.

Δίνω την επιστολή στη δημοσιότητα, με ελάχιστες διορθώσεις:

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ - ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΔΟΜΗ

Φίλε,

Με ρώτησες να σου γράψω δυο λόγια, για το πώς φαντάζομαι την πολιτική, που θα γίνει κυβέρνηση και, τελικά, αυτοκυβέρνηση του λαού.

Σου εξήγησα, ότι αυτό δεν πρέπει να το κάνω, γιατί η ανώνυμη παρέα που σιγά - σιγά μαζεύεται για να συζητήσει, δεν πρέπει να προκαταλαμβάνεται από κάποιες περιγραφές κάποιου, αλλά να συνδιαμορφώσει θεωρία και πράξη.

            Επέμεινες, και το κάνω.

1. Πολιτική στάση
2. Οργανωτική δομή

Πολιτική στάση :

1. Απελευθέρωση της Πατρίδας
2. Εγκαθίδρυση Δημοκρατίας

Τίποτε άλλο.

Με αυτά τα δύο θα έπρεπε να κλείσω την απάντηση μου. Αλλά, οι χιλιοειπωμένες λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους και απαιτείται διευκρίνιση.

Ποιο είναι το διαφορετικό; Ποια είναι η Γλαύκα που κομίζει αυτή η πολιτική πρόταση εις Αθήνας;

Πρόκειται για δύο πολιτικές έννοιες, που ενώνουν το άπαν του πληθυσμού, πλην εκείνων που είναι υπηρέτες και έχουν συμφέρον από την κατάσταση Κατοχής.  Προσκαλούνται, δίχως περισσότερες διευκρινήσεις, και δίχως να ερωτάται ο καθένας χωριστά για το πώς εννοεί αυτά τα δύο πράγματα.

Προσκαλούνται, από ανώνυμους ανθρώπους, οι συνάνθρωποι και συμπολίτες να σμίξουν με μόνο κριτήριο απόφασης το ατομικό τους συμφέρον, που είναι και το κοινό συμφέρον, το συμφέρον της Πατρίδας, αλλά και το μεγάλο συμφέρον της Ανθρωπότητας (για να θυμηθώ τον Διονύσιο Σολωμό).

Αφετηρία της πολιτικής αυτής είναι η κατάσταση Κατοχής, η οποία οδηγεί το λαό σε οργανωμένη και πρωτόγνωρη εξαθλίωση. Η χώρα σε καμία κατάσταση Κατοχής δεν γνώρισε την πείνα, τη φτώχια και το θάνατο, συνοδευμένα με έξωση ανθρώπων από τα σπίτια τους. (Αν η πείνα δεν έχει πάρει διαστάσεις, ακόμα, αυτό οφείλεται στην αλληλεγγύη των εχόντων προς τους μη έχοντες).

Η επιβολή κατάσταση Κατοχής και η απαίτηση υπακοής στους εντολοδόχους της παγκόσμιας Αυτοκρατορίας γίνεται με τη δικαιολογία της ύπαρξης «Χρέους». Χρωστά το κράτος και οι πολίτες, άρα πρέπει αμφότεροι να πληρώσουν, με ανεργία, απολύσεις, μείωση μισθού και σύνταξης, μείωση εισοδήματος, εκπατρισμό, περιορισμό ως κατάργηση περίθαλψης, απαλλοτρίωση δημόσιας και ιδιωτικών περιουσιών, ακόμα και με τη ζωή τους (αυτοκτονίες, εκτρώσεις, αποχή από γεννήσεις, θάνατοι από ελλειπή περίθαλψη, υποσιτισμό, ψυχολογική επιβάρυνση ή άλλα «φυσικά» αίτια και, τελικά, καταγεγραμμένη μείωση πληθυσμού). Με μία λέξη, να πληρώσουν, με γενοκτονία.

Και, όμως: Καμιά πολιτική ως τώρα δεν αμφισβητεί τον μηχανισμό που δημιουργεί το χρέος. Αμφισβητούν το χρέος, τα μνημόνια, την κυβερνητική πολιτική και οτιδήποτε άλλο, αλλά κανείς δεν αμφισβητεί, πολιτικά, τον μηχανισμό που δημιουργεί το χρέος.

Αυτό είναι το καινούργιο που εισάγει η πρόταση στην πολιτική και οικονομική ζωή. Αυτή είναι η «γλαύκα».

Ακόμα και αν διαγραφεί το σύνολο του χρέους κράτους και πολιτών, πάλι το αναγκαίο χρήμα θα πρέπει να το δανειστούμε.

Το χρέος, το οποίο χρησιμοποιείται ως δικαιολογία γενοκτονίας σε εξέλιξη, οφείλεται στο γεγονός ότι το χρήμα είναι ιδιωτικό. Το δημιουργούν όχι μόνο οι ιδιωτικές Κεντρικές τράπεζες, αλλά όλες οι τράπεζες μαζί.

Απελευθέρωση, λοιπόν, σημαίνει απελευθέρωση από το χρέος, αμφισβήτηση του δικαιώματος των ιδιωτών να δημιουργούν και να διανέμουν το χρήμα, όπως θέλουν.

            Όλα αυτά στον προτεινόμενο διάλογο θα πρέπει να περιγραφούν ενδεικτικά και με σαφήνεια, με την επιφύλαξη ότι πρόκειται, πάντα, για μια γνώμη – πρόταση, που οι δημοκρατικές διαδικασίες θα την τροποποιούν, θα την εμπλουτίζουν ή και θα την αρνούνται.

Εγκαθίδρυση Δημοκρατίας

Ο κοινοβουλευτισμός δεν είναι Δημοκρατία. Σε όλο τον κόσμο, πλην της Ελλάδας, για την περιγραφή του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος χρησιμοποιείται ο όρος Ρεπούμπλικα. Με αυτό τελειώνει το παραμύθι περί υπάρξεως δημοκρατίας στην Ελλάδα και παντού αλλού και, ορθώς, μιλάμε για «εγκαθίδρυση δημοκρατίας», ως πολιτικό στόχο.

 Δημοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίο ο λαός είναι Αυτόνομος, Αυτόδικος και Αυτοτελής (Θουκυδίδης). Ψηφίζει τους νόμους του, ορίζει τη Δικαιοσύνη του και επιλέγει τους εκτελεστές των εντολών του.

Το περιεχόμενο και ο τρόπος θα προκύψουν από διάλογο, ο οποίος θα γίνεται με ισηγορία, ισοκρατία, ισονομία και κανείς μας δεν μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα και τις αποφάσεις του λαού. Ο καθένας θα εκφέρει τη γνώμη του και ο λαός θα αποφασίσει. Στα πρώτα βήματα, τμήματα αυτού.

Η δημοκρατία ως καθεστώς και ως διαδικασία θα «υποχρεώσει» τους πολίτες σε συμμετοχή. Από τη φύση της, θα υποχρεώσει τους πολίτες να αναζητούν , για τον εαυτό τους ορθό τρόπο και ορθές αποφάσεις, να μελετήσουν και να γνωρίζουν. Να ξέρουν το θέμα, πριν αποφασίσουν.  Η Δημοκρατία είναι μορφωτική διαδικασία.

Η δημοκρατία ενώνει και δεν διαλύεται ο κοινωνικός ιστός φανατικά συσπειρωμένος γύρω από διαφορετικές γνώμες, αφού ο τελικός κριτής είναι ο λαός που αποφασίζει.

Οργανωτική δομή

Πολιτική Οργάνωση σημαίνει οργάνωση πολιτών.

Η οργανωτική δομή γίνεται κατά τόπους, από πραγματικούς ανθρώπους που γνωρίζονται μεταξύ τους (Το διαδίκτυο είναι μόνο για επικοινωνία). 

Η οργάνωση στην Ελλάδα, ιστορικά,  είχε τα χαρακτηριστικά της συνέλευσης των μελών της, με κέντρο είτε την αγορά είτε την ενορία είτε το χωριό ή την πόλη.

Η υπό σύσταση πολιτική οργάνωση πρέπει να έχει τα βασικά χαρακτηριστικά του πολιτεύματος που επιθυμούμε.

Γειτονιά, χωριό, πόλη και οι συνελεύσεις τους είναι η βάση. Δήμος (όταν έχει περισσότερες από μία οργανώσεις), Νομός, Περιφέρεια, Έθνος είναι ομόκεντροι και ισότιμοι κύκλοι ίσων ανθρώπων, που έχουν για βάση τις αποφάσεις των τοπικών συνελεύσεων. Όπου δεν είναι εφικτή η συνέλευση (λόγω μεγάλου πλήθους) εκλέγονται, πάντα ανακλητοί, εντολοδόχοι, εξουσιοδοτημένοι με πολιτικές αποφάσεις συνελεύσεων. Η αντιμετώπιση αποφάσεων, που δεν έχουν προβλεφθεί από συνελεύσεις και έχουν τον χαρακτήρα του επείγοντος, βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια των εντολοδόχων και κρίνονται, από τους εντολείς είτε με έγκριση χειρισμών είτε με απόρριψη και ανάκληση των.

Η Πολιτική Οργάνωση είναι πάντα ανοιχτή σε οποιονδήποτε επιθυμεί να προσέλθει στη συνέλευση της. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αποκλεισμοί και όταν αυτό είναι αναγκαίο για την προστασία της, γίνεται με απόφαση των συνελεύσεων (εξοστρακισμός).

Καλά ιστορικά παραδείγματα για το σήμερα είναι οι Συμπολιτείες στην Αρχαία Ελλάδα ή η «Φιλική Εταιρεία», λαμβανομένων υπόψη των σημερινών συγκυριών και των ιστορικών σφαλμάτων.

Η σημερινή συγκυρία, ως μεταβατική.

Οι μέχρι σήμερα δράσεις, από οπουδήποτε προέρχονται, έχουν αποτύχει να συγκροτήσουν απελευθερωτικό – δημοκρατικό μέτωπο, ικανοποίηση αιτημάτων, επιθυμιών και αναγκών ή και αλλαγή καθεστώτος.

Η εμπειρία έχει δείξει δυο τρία πράγματα:

1. Οι εκκλήσεις κομμάτων ή προβεβλημένων προσωπικοτήτων δεν βρίσκουν ανταπόκριση ικανή να κάμει την αναγκαία διαφορά.
2. Οι μεμονωμένες δράσεις δεν έχουν αποτρέψει τις ήττες, με αποτέλεσμα να καλλιεργείται και να διαχέεται η ηττοπάθεια και η απογοήτευση.
3.  Η συμμετοχή σε δράσεις, παρά την διαπιστωμένη πλειοψηφική δυσαρέσκεια και την σχεδόν καθολική καταστροφή, δεν είναι η αναμενόμενη και η αναγκαία για αλλαγές. Ο κόσμος εξακολουθεί να αναμένει σωτήρες και ηγέτες.

Στη θέση των «ηγετών» αντιπροτείνουμε την ανώνυμη συλλογική πρωτοβουλία, με όσο γίνεται περισσότερη αυτοθυσιαστική παρουσία ανθρώπων και με έμφαση για συμμετοχή των νέων και όσων βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής – οικονομικής πυραμίδας. Αυτός που έχει το πρόβλημα δεν έχει την πολυτέλεια λαθών ή την υιοθέτηση αβέβαιων και αναποτελεσματικών προτάσεων.

Η ως σήμερα υποτιμημένη συμμετοχή στις εκλογικές διαδικασίες πρέπει να γίνει βασικό σκοπός της οργάνωσης του λαού (πριν καταργηθεί και αυτή η επίφαση δημοκρατικότητας). Με σαφή τον σκοπό, όπως περιγράφτηκε.

Ανταποκρίνεται, κατά την ταπεινή μου γνώμη, στις σημερινές συνθήκες και στην κατάσταση που βρίσκεται ο λαός. Όλες οι άλλες λύσεις, έχουν δοκιμαστεί και αποτύχει. Ίσως, αποτύχει και αυτή. Οπότε θα επανέλθουμε.

Η πρόταση που θα επιλεγεί από την πρωτοβουλία λίγων ανθρώπων, τυχαία συνευρεθέντων, προτείνεται για διάλογο και ενημέρωση προς όλο το λαό και όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς και τα πολιτικά πρόσωπα. Για να πάρουν θέση.

Έμφαση πρέπει να δοθεί στην ενημέρωση του λαού, ο οποίος δεν γνωρίζει τους μηχανισμούς που τον οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση.  Όταν μάθει ότι το σύνολο του κομματικού – πολιτικού συστήματος υπακούει στην «11^η εντολή»:

"Άσε με να εκδίδω και να ελέγχω τα χρήματα ενός έθνους, και δεν με ενδιαφέρει ποιος φτιάχνει τους νόμους του". Mayer Amschel Rothschild (1742- 1812),

Όταν μάθει ότι όλα ξεκινούν από αυτή την απάτη, που βρίσκεται στα όρια της εθνικής προδοσίας, είμαι βέβαιος, για την αντίδραση του.

 Και μόνο το γεγονός ότι η απάτη γύρω από το χρήμα κρατιέται έξω από τη σφαίρα της δημοσιότητας και, ως το 2008, ήταν το καλά κρυμμένο μυστικό πίσω από τις κομματικές και ιδεολογικές αντιπαραθέσεις, δείχνει τον τρόμο της Ολιγαρχίας μπροστά στην αποκάλυψη της αλήθειας.

Σήμερα, αρκετοί γνωρίζουν και καλούνται να γίνουν οι ταπεινοί Απόστολοι της αλήθειας. Ο ρυθμός διάδοσης της αλήθειας θα φέρει και το ποθούμενο αποτέλεσμα.  Αυτή η αλήθεια διαλύει όλες τις πολιτικές – κομματικές – και ιδεολογικές κατασκευές, που διαιρούν το λαό, για το τι φταίει ή για το τι πρέπει να γίνει. Αποτελεί καθοριστικό ενοποιητικό πολιτικό στοιχείο να γνωρίζει ο λαός τι φταίει. Γκρεμίζει πολιτικού μύθους αιώνων. Η ιδιοκτησία του χρήματος, ως πρωταρχική αιτία πολλών δεινών, είναι κάτι που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, πολιτικά.

Το έχουμε δοκιμάσει, εγκαλώντας, ενώπιος ενωπίω και δημόσια,  μεγάλο αριθμό αρχηγών κομμάτων (Τσίπρας, Καμμένος, Καζάκης, Γ.Γ. Συνδέσμου Εθνικής Ενότητας, Κόμμα Πειρατών, ΑΝΤΑΡΣΥΑ), πρ. υπουργούς Οικονομίας (Κατσέλη, Αρσένης), καθηγητές, οικονομολόγους, βουλευτές,  και άλλα πολιτικά πρόσωπα(Βατικιώτης, Κοτζιάς, Πέτρος Παπακωνσταντίνου), και πολλά υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη. Κανείς δεν είπε ότι κάνουμε λάθος (πλην Π.Παπακωνσταντίνου, που το θεώρησε αμελητέο ζήτημα, δηλώνοντας μαρξιστής). Όλοι τους επικαλούνται διάφορες προφάσεις εν αμαρτίαις. 

Το ήθος, το ύφος και το πάθος των «αποστόλων» θα καθορίσει τις εξελίξεις. Οι οποίοι δεν θα πρέπει να ξεχνούν ότι καλούνται να συγκρουστούν με μία Υπερδύναμη, η οποία κατόρθωσε επί 300 χρόνια (από το 1694) να κρατά βουλωμένα τα στόματα των πολιτικών. Και να γνωρίζουν ότι κάποιοι λίγοι, που σήκωσαν το ανάστημα τους είτε δολοφονήθηκαν (Λίνκολν, Κέννεντυ, Καποδίστριας), είτε υπέστησαν απόπειρα  δολοφονίας τους (Άντριου Τζάκσον) είτε τους έφαγε το μαύρο σκοτάδι της ιστορίας.

Ας μην βρουν την προτεινόμενη διαδικασία ως βήμα για αυτοπροβολή, γιατί είναι επικίνδυνο για την υγεία και την ηθική, πολιτική και κοινωνική τους υπόσταση. Η «συλλογική πρωτοβουλία», όσο πιο γρήγορα απλωθεί, είναι η αυτοπροστασία της ατομικής και συλλογικής μας πολιτικής και ανθρώπινης ύπαρξης. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα και με το όπλο παραπόδα. Τίποτα δεν χαρίζεται και τίποτα δεν θα επιτευχθεί, δίχως παλλαϊκή συστράτευση.

Όλα όσα μας ενώνουν

Για το τέλος, βάζω κάποια πράγματα που πρέπει να αποφεύγονται ή να υιοθετούνται, για να διατηρηθεί η Απελευθερωτική και Δημοκρατική Ενότητα(Α.Δ.Ε., ως προτεινόμενος τίτλος πολιτικής οργάνωσης).

-          Δεν υπάρχει δίλημμα ευρώ ή δραχμή. Το χρήμα να γίνει άτοκο και δημόσιο εργαλείο, όπως και να το βαφτίσουμε, όποιος κι αν το δημιουργεί(υπάρχει αρκετό διάσπαρτο υλικό και πολλές γνώμες, για την διαδικασία υλοποίησης αυτού του καθοριστικού στόχου. Υπάρχουν επιστήμονες, διεθνώς, των οποίων οι προτάσεις για την «μεταρρύθμιση του χρήματος» θα εξεταστούν). Πρώτος στόχος και μέλημα είναι η δημιουργία χρήματος για τις ανάγκες της αγοράς και της κοινωνίας. Υπάρχουν άπειροι τρόποι δημιουργίας νομίσματος. Είτε διεκδικώντας και επιβάλλοντας τη θέληση των πολλών, είτε δημιουργώντας, μία είναι η αλήθεια: Λεφτά υπάρχουν.

-          Η πολιτική πρόταση απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες και σε όλους τους λαούς της Ε.Ε. και του πλανήτη. Το πρόβλημα είναι κοινό και σκοπός είναι να ενδυναμωθούν υπάρχουσες φωνές αμφισβήτησης και να δημιουργηθούν συμμαχικά κινήματα, μεταφέροντας το πόλεμο παντού. Έτσι και αλλιώς, το διαρκώς αυξανόμενο παγκόσμιο χρέος, εξ αιτίας του μηχανισμού δημιουργίας του, γίνεται ολοφάνερα μη διαχειρίσιμο (στάση πληρωμών στις ΗΠΑ, υπό διάλυση ευρώ κλπ). Η Ελλάδα και οι Έλληνες, που μετατράπηκαν σε πειραματόζωα, θα στείλουν το μήνυμα στην Οικουμένη (όπως το έχουν ξανακάνει). Οι στιγμές και οι πράξεις μας είναι ιστορικές.

-          Η πρόταση απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες, ανεξάρτητα από το τι πιστεύουν ή το τι ψηφίζουν. Αναζητούμε, σε κάθε θέμα, προτάσεις που ενώνουν και δεν ξεχνάμε ποτέ ποιος είναι ο τελικός κριτής.

-          Η απάντηση σε κάθε πολιτικό δίλημμα είναι : Δημοκρατία.

-          Η απάντηση σε κάθε οικονομικό πρόβλημα είναι ο Αριστοτέλης: «σαν ένα είδος ανταλλάξιμου αντιπρόσωπου της ανάγκης δημιουργήσαμε με κοινή συμφωνία το νόμισμα». Είναι η απάντηση στην 11^η εντολή του Ρόθτσιλντ, των απογόνων και των επιγόνων του.

-          Η παλλαϊκή συστράτευση και συμμετοχή στην παραγωγή και διανομή του πλούτου (ο καθένας, αμειβόμενος ανάλογα με την προσφορά του) είναι η βάση της επιτυχίας, η οποία πρέπει να συνοδεύεται από άλλη παιδεία, πολιτισμό, ανθρώπινες σχέσεις.

-          Η κοινωνία της πλήρους απασχόλησης και ευδαιμονίας εξαρτάται από τη συνεργασία ανθρώπων και την ύπαρξη του αναγκαίου χρήματος για να λειτουργήσουν οι οικονομικές μηχανές. Στην ιστορία, έχουν υπάρξει αυτές οι κοινωνίες, ξεκινώντας από την αρχαία Αίγυπτο και Ελλάδα (τηρουμένων των αναλογιών της κάθε εποχής). Πρόκειται για παραδείγματα για άντληση γνώσεων, αλλά και για αποφυγή των αρνητικών επιπτώσεων. Αυτό που έλειπε σε δύο πρόσφατα παραδείγματα, όπου κατεστραμμένες οικονομικά χώρες παραλήφθηκαν από ηγέτες για να μετατραπούν σε υπερδυνάμεις και στη συνέχεια να οδηγηθούν στη φθορά, στον πόλεμο και την καταστροφή, ήταν η Δημοκρατία (Γερμανία του Χίτλερ, Ρωσία του Στάλιν).

-          Δημοκρατική θεωρία είτε για τη διαχείριση του χρήματος είτε για τη διαχείριση της ζωής μας δεν υπάρχει. «Το δρόμο, διαβάτη τον ανοίγεις, περπατώντας». Με γνώση, επίγνωση, λογισμό και όνειρο.

Η ζωή ξεπερνά τις θεωρίες. Δεν έχουμε ιδεολογία, κουτάκια κατασκευασμένα και τσιμενταρισμένα κάπου κάποτε, και που σήμερα μας διαιρούν. Έχουμε ιδέες, όπως αυτό συνέβαινε πάντα στην Ελλάδα. Η μόνη πολιτική, ιδεολογική, ταξική ή άλλου χαρακτήρα, σύγκρουση που είναι αποδεχτή είναι αυτή ανάμεσα στην Ολιγαρχία και τη Δημοκρατία, ανάμεσα στους λίγους που αποφασίζουν και στους πολλούς που υφίστανται τις αποφάσεις. Και δεν χρειάζεται να πάμε πολύ μακριά για να αναζητήσουμε πηγές. Η Ελλάδα και η ιστορία της αρκούν: Ο λαός μπορεί να αυτοκυβερνηθεί, αρκεί η εντολοδόχοι να μη τον προδίδουν (και καλό θα είναι να μη το κάνουν, γιατί αλλιώς θα πρέπει να ανησυχούν, για τον εαυτό τους).  Έχουμε πόλεμο και ο νοών νοείτω.