Tο υπέροχο έτος 2011 (β)

Σκόρπιες σκέψεις, είναι τα πιο κάτω λόγια.

Προσπαθώντας να απαντήσουμε σε μια πρόσκληση, που μας έγινε, βάλαμε αυτόν τον "παράξενο" τίτλο σε μια στιγμή που όλα τα σκεπάζει κατάθλιψη και απογοήτευση, ενώ αρκετοί βρίσκονται στο μέσο  προσπαθειών διατήρησης μιας "επαναστατικής" φλόγας που τρεμοπαίζει  ή σιγοσβήνει.

Ο τίτλος μπήκε και ξαναμπαίνει,  για όσα διδαχτήκαμε, όχι από μια χρονιά, αλλά από τα γεγονότα και τις καταστάσεις που προκάλεσαν άνθρωποι, συνήθως ανώνυμοι και "απρόσκλητοι". "Υπέροχα" είναι όσα μάθαμε από τη ρέουσα ιστορία. ("Εμείς είμαστε η ιστορία μας", θάλεγε ο Κορνήλιος Καστοριάδης). "Υπεροχή"  του λαού έναντι της ολιγαρχίας που κυβερνά θα προσδώσουν τα γεγονότα, αν η πρόσληψη νοημάτων οδηγήσει σε επινόηση και δημιουργία. Αν όχι από όλους, έστω από κάποιους, που είναι αποφασισμένοι να χαθούν μέσα στο πλήθος και δεν αναζητούν τρόπους να ξεχωρίσουν από αυτό.

Διδάσκεσαι, βέβαια, όταν θέλεις ή μπορείς να δεις την ιστορία. Εμείς νομίζουμε πως μάθαμε, κοιτώντας και ακολουθώντας τη ροή , την κίνηση  ενός ανώνυμου πλήθους, από όσο πιο κοντά μπορέσαμε. 

Δεν βλέπουμε όλοι, όμως, τα ίδια πράγματα. Άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Επιλέγοντας τρία κείμενα του αυτοαποκαλούμενου "αμεσοδημοκρατικού"χώρου, του πιο κοντινού στην εξέγερση, διαπιστώσαμε τρία σημαντικά κοινά σημεία :

1. Παρέκαμψαν ή υποτίμησαν δυο σημαντικές ημερομηνίες και τα γεγονότα τους: Το μέγα πλήθος της  15ης Ιουνίου,που παραλίγο να οδηγήσει σε πτώση την κυβέρνηση, και τις πανελλαδικές αντιδράσεις της 28ης Οκτωβρίου, που οδήγησαν στην ανακοίνωση δημοψηφίσματος - οπερέτα και τελικά στην πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου. Στην πραγματικότητα, απέκρυψαν τη δυνατότητα και τη δύναμη που μπορεί να έχει η μεγάλη ενότητα. Δεν είναι "διαχειρίσιμο" μέγεθος, το μεγάλο μέγεθος.

2. Οι "αμεσοδημοκρατικές" οντότητες κατασκευάζουν πολιτικά πλαίσια και περιγράφουν συστήματα αξιών, τα οποία αντλούν, αποκλειστικά, από το θεωρητικό οπλοστάσιο της παραδοσιακής αριστεράς, με τον τρόπο της αιώνιας, άχρονης και άχωρης αλήθειας, που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση ή κριτική. (Θεολογική προσέγγιση).

3. Yπάρχει η αίσθηση πως αδιαφορούν  για την ανάγκη άμεσης πολιτικής σύγκρουσης με το καθεστώς, δεν πιστεύουν στην πολιτική δυνατότητα του λαού να αποφασίζει και αρνούνται, με τρόπο αυθαίρετο και μεγάλη έλλειψη φαντασίας, τη συμμετοχή σε εκλογές. Αρνούνται συμμετοχή σε μια διαδικασία, που ναι μεν, αποτελεί επίφαση δημοκρατίας και φύλλο συκής του ολιγαρχικού συστήματος, αλλά που δεν την αντικαθιστούν με κάτι ουσιαστικά ανατρεπτικό.  Δεν μπορούν να εμπνευστούν ή να επινοήσουν κάτι περισσότερο βιώσιμο και γενικότερα αποδεκτό και αναμασούν τα φαντασιακά νοήματα και τις ιδεοληψίες της αριστεράς, για μια μηδέποτε ερχόμενη γενική απεργία,  την μόνιμη  παραμονή στο δρόμο ή στην πλατεία,  την κατάληψη ένος άδειου κτηρίου και οδηγούν εαυτούς στον αναχωρητισμό και τον εγκλεισμό σε κοινότητες καθαρών.  Έχει κανείς την εντύπωση, πως αρνούνται τη συμμετοχή σε διαδικασίες μεγάλων μεγεθών, επειδή δεν μπορούν να έχουν λόγο ύπαρξης μέσα σε αυτές.

Τελικά, τη στιγμή που όλα βράζουν και καίγονται, την ώρα που τα στερεότυπα και οι βεβαιότητες σαρώνονται, που τα αδιέξοδα έχουν γίνει προφανή σε όλους και η απελπισία φουντώνει μέσα στην κοινωνία, οι μικρές παρέες της αριστεράς, που αναβαπτίστηκαν σε  "αμεσοδημοκράτες", αρνούνται ή δεν μπορούν να θέσουν, εδώ και τώρα,  το ζήτημα ενός μεγάλου ενωτικού πολιτικού κινήματος, που το ίδιο θα αποφασίζει τους τρόπους δράσης και με ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ τη δημοκρατία.

--------------------------------

Τα τρία κείμενα που είδαμε, τυχαία, είναι φανερό πως παραμένουν εγκλωβισμένα στη λογική "αριστερά - δεξιά" και απαιτούν συμμόρφωση με ιδεολογικά πλαίσια, τα οποία αφήνουν εκτός το 85% ενός πληθυσμού, που τόσα χρόνια "μαζί τα έτρωγε", σύμφωνα με τη δημοφιλή ρήση του Πάγκαλου. Στην πράξη συμφωνούν με τον Πάγκαλο και γι' αυτό θέτουν σαν προϋπόθεση επαναστατικών αλλαγών την διαπαιδαγώγιση του πληθυσμού σε συγκεκριμένες αξίες. Από ποιους; Προφανώς, από αυτόν ή αυτούς που τα προτείνουν. (Πρώτη γκέλα) .

Ένα από τα κείμενα είναι σαφέστατο:

"Σε πρώτη φάση το βασικό καθήκον του λαϊκού κινήματος είναι να μαζικοποιηθεί και να συσπειρωθεί, ώστε το Μέτωπο Λαϊκών Συνελεύσεων να αντιπροσωπεύει πραγματικά τη λαϊκή πλειοψηφία. Για να γίνει αυτό απαιτείται μια βασική κατεύθυνση, ένας κοινός παρονομαστής για όλες τις Λ.Σ., ικανός να βρεί σύμφωνους και να φέρει κοντά ανένταχτους, πρώην ή και νυν μέλη -και όχι μεγαλοστελέχη- των Κ.Κ.Ε.-Κ.Ν.Ε.-Π.Α.ΜΕ., Συνασπισμού-ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α., και όσους θεωρούν τους εαυτούς τους μαρξιστές, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, αριστερούς, όπως και ιδεολόγους αναρχικούς που καταδικάζουν την προβοκατόρικη και κατασταλτική, για το λαϊκό κίνημα, δράση των «κουκουλοφόρων»."

Μόνο ...αριστεροί! Ωρίμασαν οι συνθήκες, αλλά όχι οι άνθρωποι και για να  ωριμάσουν πρέπει να "εκπαιδευτούν", με τρόπο αριστερό, κομμουνιστικό, σοσιαλιστικό ή αναρχικό.

Η πραγματικότητα  και η πνευματικότητα πρέπει να προσαρμοστούν στη δική τους λογική, κι έτσι ορίζουν μόνοι το πλαίσιο που πρέπει να ισχύει, προκαταλαμβάνοντας, "δημοκρατικά",  τον μόνο αρμόδιο να το θέσει: τον λαό. (Για αυτήν την τελευταία  φράση, κατηγορηθήκαμε , ως λαϊκιστές).

-------------------------------------

Όπως το σύνολο της ανίκανης και πάντα ολιγαρχικής και καθεστωτικής αριστεράς, έτσι και οι λιγοστοί αμεσοδημοκράτες, ακολουθούν την αριστοκρατική, πλατωνική και θεολογική προσέγγιση των αιώνιων αξιών που "πρέπει" να ισχύουν.  Περιφρονούν την πολιτική, όπως αυτή περιγράφεται και νοηματοδοτείται από τον ίδιο το λαό. Δεν τον θεωρούν ικανό να δώσει τα δικά του νοήματα και εμπλέκονται σε έναν φαύλο κύκλο και τελικά οδηγούνται σε αδιέξοδο, το οποίο γενικευμένο συμβάλλει στο αδιέξοδο της κοινωνίας. Γι΄αυτό αποκρύπτουν ή υποβαθμίζουν το νόημα και την αντίδραση στις παρελάσεις και τα γήπεδα, ή τη συμμετοχή σε πρωτοβουλίες που δεν αποτελούνται από "καθαρές" ιδεολογικές λύσεις,  εγγυημένες από μια πολύχρονη παραμονή σε σκονισμένα ράφια. 

Η αξία, η ιδέα, για αυτούς, είναι κάτι που δεν υπάρχει, αλλά πρέπει να ισχύει. Κι αποφασίζουν να την  ορίσουν, ανατρέποντας τη βασική ουσία της δημοκρατίας:  Κυρίαρχος να αποφασίζει είναι ο λαός, μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες, που επιτρέπουν στο άτομο να ξεφεύγει από αξιολογικούς κανόνες που επιβάλλονται ή προσδιορίζονται έξωθεν και του δίνουν τη δυνατότητα να αντιπαραθέσει την δική του ελεύθερη υποκειμενική κοσμοθεωρία.

Η δημοκρατία είναι το μέσο και όχι ο σκοπός. Είναι το μέσο που θα επιτρέψει την ατομική και συλλογική αυτονομία, ώστε ελεύθερα να ορίζει ο λαός τις σχέσεις, τους νόμους και τα νοήματα της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει ή θέλει να ζήσει. Σίγουρα, το μήνυμα του 2011 είναι πως δεν θέλει να ζήσει στο θεσμοθετημένο σήμερα.

Οι αξίες δεν περιγράφονται έξωθεν και η  πραγμάτωση των αξιών δεν επιβάλλεται ούτε προσδιορίζεται. Δημιουργείται από τον μόνο αρμόδιο, τον λαό, αν πιστεύεις στη δημοκρατία.

Η αριστερά και η δεξιά, η κάθε ιδεολογία χωριστά, οι επιστημονικοφανείς και μη θρησκείες και φιλοσοφίες, το κάθε ολιγαρχικό καθεστώς, η κάθε ολιγαρχική νοοτροπία προσδίδει δικά της νοήματα, δικό της περιεχόμενο σε κάθε πράξη και απαιτεί να ισχύσουν.

Η ωραία ιδέα και η ομορφιά που πηγάζει από αυτήν, ιστορικά, έχει γίνει πρόφαση και έρμαιο ολιγαρχικών μειοψηφιών, που την επικαλούνται, για να καθιερώσουν τη δική τους προτεραιότητα και τελικά εξουσία στη διαδικασία πραγμάτωσης.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους, που δεν πέφτει ο ρημάδης ο "καπιταλισμός", για να μην πούμε πώς είναι ο κύριος λόγος.

-----------------------------

Το ζητούμενο και η μόνη προϋπόθεση ανατροπής  είναι η ενότητα , το μέγεθος που τείνει να ταυτιστεί με τα  όρια της κοινότητας. 

Όταν αυτό , έγινε το 2011, έστω και στιγμιαία, τα αποτελέσματα τα είδαμε.

Η συστηματική διαίρεση, μέσω της περιγραφής νοημάτων και αξιών, που "πρέπει να ισχύουν" , διαιρεί τους ανθρώπους και συντηρεί το καθεστώς.

----------------------------

Μάθαμε και κάποια ακόμα, που δεν θα τα ξέραμε, αν ο λαός του "μαζί τα φάγαμε" δεν είχε κατακλύσει με αυθόρμητο, θαυμαστό και απροσδόκητο τρόπο την πολιτική σκηνή:

- Δεν είμαστε εμείς που θα ορίσουμε το νόημα. Μικρό, ασήμαντο καθήκον του καθένα μας είναι να συμβάλλουμε στη δημιουργία της μεγάλης ενότητας και του μεγάλου μεγέθους, που θα ανατρέψει ένα καθεστώς, που όπως κι αν το ονομάσεις στην ουσία του είναι ολιγαρχία. Αν κάποιος έχει ανάγκη από περιγραφές και "ιδεολογικό" στίγμα, που να ακουμπά το μέγα πλήθος,  ας διαβάσει κείμενα πλατειών και συλλογικοτήτων, οι οποίες συγκροτήθηκαν από πλήθη  που υπερέβαιναν τις εμφυλιοπολεμικές αντιθέσεις και αναζητούσαν φως. Κάπου εκεί σε αυτά τα κείμενα είναι το νόημα ή έστω μια στιγμή  του. 

- Η "διακήρυξη" - πρόταση που προτείναμε για ανάγνωση δεν έχει συζητηθεί σε καμιά οργανωμένη διαδικασία και δεν έχει ασκηθεί η παραμικρή αρνητική κριτική από οργανωμένες πολιτικές συλλογικότητες, από όσα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε.  Μόνο μεμονωμένοι πολίτες την έχουν σχολιάσει θετικά. Είναι ένα κείμενο που δεν υπάρχει, για τα απομεινάρια που αυτοαποκαλούν"λαϊκές συνελεύσεις" , παρ΄όλο που προτάθηκε αρκετές φορές για συζήτηση.  Έχει ένα "σοβαρό ελάττωμα", για αυτούς: "Δεν έχει κάποιο από τα παραδοσιακά ιδεολογικά γνωρίσματα". Δεν κατατάσσεται, άρα δεν υπάρχει.

------------------

- Αναζητώντας αλήθειες, ιδέες, και προτάσεις, βρήκαμε και αυτά:

Ο Αριστοτέλης και προφανώς η ελληνική πόλη, από την οποία ο Αριστοτέλης αντλούσε σκέψεις,  όριζε σαν συνδετικό κρίκο της κοινωνίας, την φιλία.

Ο Ιησούς όριζε σαν συνεκτικό δεσμό της ανθρώπινης κοινότητας την αγάπη, δίχως φυλετικές και άλλες διαιρέσεις.

Ο Σλαβόι Σίζεκ, πρόσφατα, όρισε την ευγένεια, σαν βασικό εργαλείο ενάντια στην προϊούσα βαρβαρότητα.

Άραγε, έχει πιότερη σημασία η προέλευση, η πηγή όλων αυτών ή η συμβολή, η συνάντηση , οι σχέσεις, ο συνεκτικός δεσμός που μπορούν να προκαλέσουν αξίες, προσδιοριστικές σχέσεων;  

Σε αυτές τις λέξεις και στις συνώνυμες τους, στα νοήματα τους, βρίσκεται η απάντηση σε όσα απάνθρωπα συμβαίνουν.  Αυτές οι "αξίες" ή υπάρχουν και δημιουργούν κάτι ενότητα, ωραία και δυνατή ή δεν υπάρχουν. Φαίνονται. Αυτός είναι και ο λόγος, που οι τρεις αυτές λέξεις, ενδεικτικά τοποθετημένες στο κείμενο μας, δεν χρησιμοποιούνται και δεν έχουν κάποια "εμπορική αξία" στα πολιτικά πράγματα. Αποδεικνύεται εύκολα και άμεσα η υποκρισία ή η αλήθεια όσων τις εκφέρουν.

--------------------------

- Πάλι ο Σλαβόι Σίζεκ είπε κάτι: "Κάποτε λέγαμε πως έχουμε τον τρόπο, αλλά δεν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες. Τώρα , που ωρίμασαν οι συνθήκες, δεν έχουμε τον τρόπο να αλλάξουμε το καθεστώς".

Και αυτό μας έδωσε το 2011. Ο λαός έδωσε το μήνυμα πως είναι έτοιμος, η διαδικασία εξαθλίωσης και απανθρωποίησης επιταχύνεται, αλλά κανείς δεν είχε και δεν έχει τον τρόπο.

Και τον αναζητούν, επιστρατεύοντας και επικαλούμενοι σκέψεις και ιδέες του 18ου ή 190υ αιώνα, όταν τα νεωτερικά πράγματα χαρακτηρίζονταν από απλοϊκότητα και αφέλεια.

Στο 2011 το μήνυμα δόθηκε, το αίτημα υπάρχει,  και τον τρόπο θα τον προσδιορίσει πάλι ο λαός. Ο ίδιος που έθεσε το θέμα και στον οποίο χρωστούν το όνομα τους  οι μικρές αριστερές συλλογικότητες που αυτοαποκαλούνται "αμεσοδημοκρατικές λαϊκές συνελεύσεις".

--------------------------------

Συνοψίζοντας όσα ζήσαμε, νομίζουμε πως μάθαμε :

-  Ένα είναι το δίλημμα: Δημοκρατία ή Ολιγαρχία.

- Ένας ο πολιτικός στόχος των πολλών ανθρώπων, για να ξεφύγουν από την ανθρωπολογική καταστροφή, που δεν θα έχει ιστορικό προηγούμενο: Ένα πολίτευμα, ένα σύνταγμα, όπου ο λαός θα αποφασίζει τους νόμους του.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι  "Το πολίτευμα που προσπαθεί να πραγματώσει, κατά το δυνατόν, την ατομική και συλλογική αυτονομία και το κοινό καλό όπως αυτό ορίζεται από την αντίστοιχη κοινότητα" (Κορν.Καστοριάδης)

Τι υπέροχος και σοφός ορισμός! "Το κοινό καλό όπως ορίζεται από την αντίστοιχη κοινότητα" και όχι από την κάθε παρέα που νομίζει πώς κάτι είναι και τα ξέρει όλα.

- Την μετάβαση, τη ρήξη και τη δημιουργία , τις ιδέες, τους τρόπους και τις διαδικασίες πραγμάτωσης των ιδεών ορίζει ο λαός και οι μεγάλες συλλογικότητες που πηγάζουν από αυτόν, και ουσιαστικά και στατιστικά αποτελούν αυθεντικό δείγμα των επιθυμιών και των επιλογών του.

- Αν θα πάρει τα όπλα, αν θα λάβει μέρος σε εκλογές, αν θα ζητήσει δημοψήφισμα, αν θα επιλέξει μια μορφή πολιτικής οργάνωσης αντί άλλης ή αν θα αποδεχτεί τη μοίρα του και την ανικανότητα του, δεν θα το ορίσουμε εμείς ή κάθε άλλος, μικρός και ασήμαντος. (Το πολύ πολύ να ρίξουμε μια ιδέα στο τραπέζι).

- Η βία, δεν είναι και δεν φαίνεται να αποτελεί την πρώτη επιλογή της πλειοψηφίας των ανθρώπων που πιστεύουν στα μεγάλα μεγέθη της φιλίας, της αγάπης, της ευγένειας, σαν συνεκτικούς κρίκους κοινωνιών και πραγματικών κοινοτήτων. Το μίσος είναι ίδιον των ολιγαρχικών νοοτροπιών και καθεστώτων. Όμως, το καθεστώς είναι ολιγαρχικό και σαν τέτοιο είναι κυνικό και αδίστακτο. Ο δρόμος δεν θα είναι ειρηνικός και μαζί με το ευαγγέλιο, ας κρατάμε φραγγέλιο. Δεν είναι οι εκλογές που αλλάζουν τα πράγματα. Οι πολιτικές που ενώνουν και προκύπτουν από την ενότητα των πολλών μπορούν να αλλάζουν τα πράγματα, να διώχνουν την αθλιότητα, να συντρίβουν κάθε απόπειρα βίας και να φέρνουν τις πολλές επιθυμίες των ανθρώπων σε χρόνο τωρινό και σε συγκεκριμένο τόπο. 

Σε μια κοινωνία, που δεν υπάρχει ισηγορία, ίσα δικαιώματα, ανθρώπινες αξίες, ο λαός θα πρέπει να ξέρει πως ζητώντας αλλαγή, με τον τρόπο της αγάπης, της ειρήνης και της φιλίας, και επιλέγοντας  συμμετοχή και δράση στα πλαίσια των διαρκώς συρρικνούμενων δημοκρατικών κατακτήσεων, στην πραγματικότητα επιλέγει ρήξη, με απάνθρωπα καθεστώτα. Οι σχέσεις φιλίας, αλληλεγγύης, αγάπης, αλληλοκατανόησης και αλληλοβοήθειας που θα ενώσουν τα πλήθη των πολιτών θα έχουν να αντιμετωπίσουν  μια άθλια, αδίστακτη, πολεμοχαρή παγκόσμια τοκογλυφική διακυβέρνηση και τους ντόπιους πολιτικούς αριστεροδεξιούς υπηρέτες.  Για αυτό ο καθένας μας και όλοι μαζί πρέπει να προετοιμαζόμαστε για πόλεμο.Αγαπώντας εχθρούς και αλλήλους .

Θέλουμε ένα "κόμμα" που να μην είναι κόμμα.

Θέλουμε μια "διακήρυξη" που να μην είναι διακήρυξη.

Θέλουμε ένα καταστατικό , πολιτικές, ιδέες, αρχές, σύνταγμα και νόμους, που να αλλάζουν εύκολα και γρήγορα, από τον μόνο αρμόδιο που είναι ο λαός.

Θέλουμε αποτελεσματικότητα και ταχύτητα, πριν χάσουμε σπίτια, δουλειές, οικογένεια, ελευθερία, χαρές  και ζωή. ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ ή γίνουν όλα πιο δύσκολα. ΠΡΙΝ να γίνει ακόμα πιο δυνατή η Ολιγαρχία.

Θέλουμε ζεστές ανθρώπινες σχέσεις κι όχι αριστεροδεξιούς ολιγαρχικούς φετφάδες.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ, ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ, ΤΩΡΑ, με ΟΛΑ τα δυνατά μέσα και τρόπους.

-----------------------------

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ, με αγάπη, φιλία, ευγένεια, θέληση και αποφασιστικότητα.

Για μια κοινωνία με περισσότερη επινόηση, φαντασία και ελευθερία.

για μια βιώσιμη κοινότητα ελεύθερων και αυτό-νομων ανθρώπων.

Μπορούμε.

Θέλουμε;

Και διαμαρτυρόμενοι, γιατί άφησαν τον χριστιανισμό έξω από τα ιδεολογικά τους στερεότυπα, τους παραπέμπουμε στο (κατά Ιωάννη γ.8) : « TO  ΠNEYMA  OΠOY  ΘEΛEI  ΠNEI »

Κι αν δεν σας αρέσει αυτό, έχουμε κάτι άλλο: "Χαίρε ανεμόεν φρόνημα", από την εισαγωγή του Ν. Ηλιόπουλου στο βιβλίο "Νέοι δρόμοι για τη δημοκρατική σκέψη". "Κάθε -ισμός είναι αδύνατος προκειμένου για τη σκέψη σε αέναη κίνηση", συμπληρώνει ο ίδιος.

Ε; Καλό έ;  Πόσο μοιάζουν κάποια πράγματα.! Και πόσο διαφορετικά, μπορεί κανείς να περιγράψει το ίδιο πράγμα!

"Kανένα φυσικό ή ΔOΓMATIKO εμπόδιο δεν γνωρίζει η σκέψη!!! ", σχολιάζει ο ψευδώνυμος συνεργάτης Χαράλαμπος Βασιλείου.

"...η χρεοκοπία των κληρονομημένων αντιλήψεων ...καθιστά αναγκαία την επαναθεώρηση του ορίζοντα σκέψης στον οποίο εντάσσονταν επί αιώνες το πολιτικό κίνημα της χειραφέτησης" (Η άνοδος της Ασημαντότητας, Κορν.Καστοριάδης).

ειμαστε ανώνυμοι και είμαστε παντού.

(Εικόνα Δον ΨΥΧΩΤΗΣ)

ΣΗΜ>

Τα τρία κείμενα, στα οποία αναφερθήκαμε:

Ένα.

Δύο.

Τρία.