Xτες στην πλατεία, η πιο όμορφη βραδιά

Και ξαφνικά, η πλατεία γέμισε παιδιά, αυτού που λένε "κίνημα της καφετέριας". 

Δεν έχω λόγια.

Δε ξέρω να τα πω σε low bap, hip hop ή rap.

Δεν ήξερα πως υπάρχει τόσο μίσος στα λόγια τους για μας, τους "πατεράδες".

Mόνο, κάτι είχα ακούσει.

Δεν ήξερα, δεν ξέραμε πόσο πολύ και πόσο γενικευμένο είναι.

Δυο κόσμοι, ο κόσμος μας.

Κι είχε αγάπη, πάθος και χαρά το μίσος αυτό. Χαρά και επιθυμία για μια ζωή, που δεν θα έχουν. Ευτυχώς για αυτά, έχουν έρωτα, πάθος, δύναμη. Δεν μπορέσαμε να τους τα κλέψουμε. Τούτες τις ώρες, αυτούς που εμείς στείλαμε στη βουλή, τους ετοιμάζουν ένα μέλλον ανεργίας, μιζέριας και 2,5 ευρώ την ώρα, όταν και αν...

Ή μήπως δεν τους στείλαμε εμείς; Kι όταν έχουν το δικαίωμα της ψήφου, τα παιδιά δεν ψηφίζουν.

Ήταν όλα εκεί. Δικά μας παιδιά, παιδιά των ΤΕΙ, μαθητές, παιδιά μεταναστών...

"Είμαι τρεις βδομάδες στην Κεφαλονιά, με 20 λεπτά στη τσέπη. Αυτό που ξέρω να πω είναι πως εγώ δε φταίω σε τίποτα. Οι πατεράδες μας φταίνε".

Αυτή ήταν η μοναδική φράση που ακούστηκε, δίχως ρυθμό και μουσική υπόκρουση, από ένα μέτοικο σπουδαστή.

"Να τα πω μ'  ένα τραγούδι;", ρώτησε κάποιο, που προσπαθούσαμε να του δώσουμε μικρόφωνο να μας τα χώσει.

Αυτό ήταν. 

Μικρόφωνα, κονσόλες, ηχεία, η πλατεία, τα αυτιά και οι ψυχές μας άκουσαν στο δικό τους ρυθμό και στη δική τους γλώσσα, την αμαρτωλή και κολασμένη. Της δικής μας αμαρτίας και της κόλασης, που τα φέραμε να ζήσουν.

Με μουσική και ρυθμό και στίχο " αναρχικό" , αντιστέκονται. Μήπως και σώσουν τη ψυχή τους. Κάτω από μια σημαία , γαλανόλευκη! 

Δεν ήταν τραγούδι. Τα λόγια και η ψυχή τους και το μίσος και πάνω απ΄όλα ο Θυμός για όσα τους έχουμε κάμει. Το χάρηκα αυτό το μίσος. Νόμισα πως τα έχουμε κοροϊδέψει.

Ευτυχώς , μας μισούν. (Και κάπου , διακριτικά , νομίζω μας αγαπούν). Προτιμώ  το θυμό τους, από την αγάπη τους. Πώς να αγαπήσουν έναν κόσμο, που δεν τα θέλει; 

Επιτέλους, εμείς οι λίγοι, που χτες ντρεπόμαστε να πιάσουμε το μικρόφωνο, μπήκαμε σε ρόλο κομπάρσου. Και το χαρήκαμε, άφωνοι.

Και πού να δεις τι μας έχουν για μετά.

Την Κυριακή η πλατεία θα καταληφθεί από τα παιδιά. Δε λέμε περισσότερα. Κι όποιον πάρει ο χάρος.

ΥΓ.

Χτες , κατάλαβα τι είναι αυτή η μoυσική που δε μ' αρέσει. Είναι ο τρόπος να μας τα λένε.