Τα δύο χρόνια που πέρασαν από τότε που ξεκίνησε η Κρίση της Γενιάς μας, μάθαμε δύο πράγματα: πρώτον, ότι Κράτος και Τράπεζες είναι συγκοινωνούντα δοχεία και πως η άποψη ότι το κράτος είναι ο εχθρός του ιδιωτικού τομέα είναι μία θηριώδης ανοησία. Δεύτερον, ότι αν και το Κράτος μπορεί να σώσει τον καπιταλισμό, η Κρίση απλώς παίρνει άλλες μορφές, χτυπάει αλλού, διαχέεται, μεταμορφώνεται από οξεία σε βραδυφλεγή, μεταναστεύει σε άλλες ηπείρους, καταστρέφει τις "ζωές των άλλων", εκείνων που νόμιζαν ότι, μη έχοντας εισπράξει τα οφέλη της εμπορευματοποίησης των πάντων, είχαν ανοσία στις κρίσεις του χρηματοπιστωτικού συστήματος.Ένας κόσμος σε κατάσταση εναγώνιας απορίας εγκυμονεί θεωρίες για το τι του συνέβη. Κάθε Μέγα-Κρίση, όπως εκείνη του 1770, του 1848, του 1929 κλπ. γεννά κάποιες νέες, μεγάλες, σημαντικές θεωρίες. Η κοινωνική κρίση στις αρχές τις βιομηχανικής επανάστασης γέννησε τον Adam Smith, το 1848 μας έφερε τον Marx, το 1929 μας εφοδίασε με την σκέψη του Keynes. To 2008;
