Αδίκησα τρεις. Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει ...

Είναι κάτι ώρες, που ξυπνώ από έναν εφιάλτη. Όπως τώρα.

Δεν έχει ξημερώσει. Λίγο από το φως της μέρας έχει σκάσει μύτη, ανατολικά.

     1. Αδίκησα τον Ν.Ανουσάκη, όταν έγραψα πως ήταν αποστολέας χυδαίων emails. Άλλος ήταν. (Ο ίδιος, βέβαια, αδικεί , κάθε μέρα, τον εαυτό του, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα). Έκανα σαφή δήλωση περί του θέματος, αλλά ήθελε να μας στείλει και εξώδικο.

     2."Αδίκησα" ή νόμισε πως αδικήθηκε ο κ. Παύλος Παπαδάτος, όταν εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, σχολίασα, με 2 κείμενα,τις πολιτικές θέσεις του, όπως εμφανίστηκαν σε δύο συνεντεύξεις του. 

Εν τη ρύμη ενός παρορμητικού λόγου, έγραψα πως "σημασία δεν έχει αν είσαι επιτυχημένος επιχειρηματίας, αλλά το πώς έγινες". Αυτό είναι μία γενική αναφορά, αλλά όταν το βάζεις, απευθυνόμενος σε συγκεκριμένο πρόσωπο, οι εντυπώσεις προσωποποιούνται. Είχα βάλει κι άλλα ονόματα σε αυτή την παράγραφο, για να δώσω έμφαση σε μια πολιτική στάση κάποιων ΜΜΕ ή "επικοινωνιολόγων" : 

"Σ' αυτές τις "επιστήμες" ή "τέχνες" δεν χρειάζεται να είναι καλό το εμπόρευμα. Αρκεί να είναι καλή η διαφήμιση, η επικοινωνία και το marketing. Αρκεί να έχεις δικό σου ένα, δύο, τρία ΜΜΕ, που καλά πληρωμένα θα λένε "ποιος είσαι" και "τι θέλεις". Σημασία, σε αυτές τις "τέχνες",  έχει το μέσο και το σήμα και όχι ο πομπός και η ουσία του.   Το φαίνεσθαι αντί του είναι".

Ο κ. Παύλος Παπαδάτος με πήρε τηλέφωνο να μου εκφράσει το παράπονο του. Τίποτα από όσα έγραψα δεν τον ενόχλησε, παρ' εκτός αυτή η φράση. Σήμερα, που είναι Σάββατο και μας διαβάζουν περισσότεροι, είναι ώρα να του πω , ότι η φράση αυτή δεν αφορούσε τον ίδιο. Δεν ξέρω πως έγινε "επιτυχημένος", και δεν ήταν προσωπική αιχμή. 

Η φράση αφορούσε α) την εμμονή κάποιων να αναφέρονται στο "επιτυχημένο" του επιχειρείν, σαν προσόν μιας καλής υποψηφιότητας και β) την "κλεπτοκρατική" επιβίωση των εργολάβων, των προμηθευτών, του ΣΕΒ και των τραπεζιτών, που "δεν τους αρέσει το κράτος, που οι ίδιοι έχουν ρημάξει".

Δείγμα πολιτικού πολιτισμού ήταν η πράξη του κ. Παύλου Παπαδάτου να μουπροσφέρει το βιβλίο του , για το πως βλέπει την Κεφαλονιά!

Έμεινα άναυδος και δεν έχω λόγια... Μόνο ένα ευχαριστώ.

(Τι καλά που θα ήταν να είχα και μιαν απάντηση για το πολιτικό μέρος της υπόθεσης. Να μάθουμε να κουβεντιάζουμε. )

     3. Αδίκησα τον κ. Σπ. Μοσχόπουλο. Μόλις προχτές. Αυτός ήταν και ο εφιάλτης που με ξύπνησε. Γράψαμε πως "πουλά την πατρίδα για το μισθό".

Σιγά μην έχει ανάγκη το μισθό , ο κ. Σπ. Μοσχόπουλος. Σε μια προσωπική επιστολή, πριν τις γιορτές, είχε γίνει αυτή τη διευκρίνηση. Τούτη τη φορά, μου ξέφυγε. (Τέτοιος που είμαι, βούρδουλα θέλω).  Είχα γράψει:

"Σου τα έγραψα, έτσι, φίλε Σπύρο, γιατί μερικοί σε γλύφουν και μπορεί να νομίζεις πως όλα πάνε καλά για σένα στη σκέψη και τις καρδιές μας. Όλα στραβά είναι όσα ζούμε. Κι εσείς στραβά αρμενίζετε. Δεν θα περάσετε στην ιστορία, με καλό τρόπο. Ούτε έχετε ανάγκη τέτοια "δόξα" και τέτοιο μισθό".

Ο κ. Σπύρος Μοσχόπουλος δεν έχει ανάγκη από τούτο το μισθό και αυτή τη "δόξα". Άλλοι βολευτές τον έχουν. Και αυτή είναι η διάχυτη εικόνα:  Το κοπάδι που παραπέμπεται για "εθνική προδοσία", μετά από μήνυση ενός γιατρού από τη Χαλκίδα, ψηφίζει επαίσχυντους νόμους, για να μη διαλυθεί η βουλή. Το θέμα έχει σχολιασθεί, ποικιλοτρόπως, και ορθά σχολιάζεται. Όταν εξοντώνεις ένα λαό, όταν με τις πράξεις σου εξαφανίζεις μια πατρίδα, μπροστά σε αυτό το τόσο μεγάλο και τόσο άθλιο, είναι ένα "τίποτα" η καχυποψία και η αναζήτηση ποταπών κινήτρων.

Κύριε Σπύρο Μσχόπουλε, μπορεί να σε αδίκησα, αλλά...

Το πολιτικό ζήτημα παραμένει και είναι τεράστιο. Δεν σας αξίζει τέτοια "δόξα".

(Όχι. Ο κ. Μοσχόπουλος δεν με πήρε τηλέφωνο. Απλά, είμαι βέβαιος πως τον πείραξε.Ελπίζουμε να τον έχουν πειράξει και τα υπόλοιπα, που του σέρνουμε.)

----

Οι τρεις "αδικημένοι" έχουν ένα κοινό γνώρισμα:

Είναι με τη λάθος πλευρά.

Είναι με την κομματική αθλιότητα που κατέστρεψε την πατρίδα και τους ανθρώπους της.

Είναι με τον μηχανισμό εξαθλίωσης και απαξίωσης της πατρίδας. Είναι με την πολιτική, που θέλει τους λαούς , υποζύγια και τις πατρίδες, γεωγραφικές περιοχές της παγκόσμιας εταιριοκρατίας.

Για μια χούφτα τοκογλύφους και εταιριάρχες δουλεύουν.

Όχι για μας.

Συγνώμη που σας αδίκησα.

Περιμένουμε και τη δική σας έμπρακτη συγνώμη.

Σας περιμένουμε, ειλικρινά, να συστρατευθούμε, για την απελευθέρωση και τη δημοκρατία.

(Κι αυτή τη φράση δεν θα την απευθύνω ποτέ σε λαμόγια. Σιγά, μην πω ποια είναι.)

ΥΓ: (Θεωρώ ηλίθιο τον ενικό αριθμό, όταν γράφω. Είναι σα να προσπαθώ για την αυτοπροβολή μου. Πόσο θάθελα να τα έγραφα, με παρέα. Να έγραφα με το "εμείς". Όμως, δεν "εκπροσωπώ", ούτε θέλω να "εκπροσωπήσω" κανέναν. Σε τούτο το ιστοσελίδιον, ο πληθυντικός χρησιμοποιείται, όταν υπάρχει παρέα στη γραφή).