Γι' αυτό με λένε Γιάννη

(Προειδοποίηση: Στην Έκθεση Ιδεών δεν ήμουν ποτέ καλός. Στις πανελλήνιες πήρα 4 , με άριστα το 20. Και στο Λύκειο, με το ζόρι έπιανα τη βάση, βλέποντας στα  δίμηνα και το από κάτω της. Με λυπόντουσαν και με περνούσαν. Συνήθως, όταν γράφω, εκτίθεμαι, αντί να εκθέτω).

------------------------------------------------------

9 μήνες και 9 μέρες. 9 κυοφορίας και 9 ζωής.

Στις 14 Απρίλη το facebook με "πρόδωσε". Κι ένα σωρό άνθρωποι, γνωστοί και "άγνωστοι" φίλοι του facebook, ευχήθηκαν για την επέτειο της γέννησης μου. Πριν λίγα χρόνια, χαιρόμουν, που μόνο το yahoo "θυμόταν" τα γενέθλια μου. Και η Eliane Volsan. Πρώτη εξαδέλφη, που στα 20 χρόνια της ήρθε να σώσει την κατάσταση. Άφησε το Παρίσι, για το Αργοστόλι. Η "μάνα" του πρώτου χρόνου της ζωής μου.

Στις 23 , η μάνα που με γέννησε, έφυγε. Της τόχαν πει: "Ή εσύ ή το παιδί". Κι αυτή επέλεξε το δικό της τέλος και τη δική μου γέννηση.

Σαν σήμερα. Αυτό, κανείς δεν το "γιορτάζει". 9 μέρες κράτησε το παιδί της και τη ζωή της.

Ιωάννα, το όνομα της. Γι' αυτό με λένε Γιάννη. (Η ταυτότητα γράφει "Γεράσιμος - Ιωάννης"). "Άννα" και "Αννίτσα", το χαϊδευτικό της.

Τι φορτίο κι αυτό που άφησε! Όσες φορές κι αν προσπάθησα να "ζήσω" το μέσα της, τη σκέψη και την κατάσταση, μ' έδιωχνε. "Δεν είναι για σένανε αυτά". Στον εαυτό μου τόλεγα; Αυτή μου τόλεγε;

Σε ποιον λέω ψέματα;

Ποτέ δεν κατάλαβα την απόφαση της. Μπορούσε να κάμει κι άλλα παιδιά. Όλοι (και ο πατέρας μου) της έλεγαν, να μη το κάμει.

Γι' αυτό δε γιορτάζω τα γενέθλια. Γιορτάζω όλες τις άλλες μέρες, χάρις σ' Αυτήν.

Ο Γεράσιμος (Μάκης), ένας από αυτούς, που πήρα αμπάριζα, προχτές, κι αφού μου "τάχωσε", έκλεισε το γράμμα:

"Πάντως ό,τι και να λέω, κατά βάθος δεν γουστάρω να αλλάξεις".

Θάχαμε το ίδιο όνομα ή δεν θα υπήρχα, αν όλα πήγαιναν, τότε, "φυσιολογικά".

Πώς να αλλάξω; Τι ν' αλλάξω; Ο χρόνος των παλιών ελλήνων ήταν κυκλικός. Δεν τους απασχολούσε το πέρασμα του. Δεν είχαν την αίσθηση της "ιστορίας". Αυτή την είχαν φτιάξει οι εβραίοι και απλώθηκε στο δυτικό κόσμο, με τους χριστιανούς. Ο κόσμος, ο κυκλικός, ο τέλειος, έγινε χρόνος και Αιώνας. Ευθεία γραμμή. Ο πανεπιστήμων Αριστοτέλης έγραψε για τα ανθρώπινα, τα πολιτικά, τα ποιητικά, τα φυσικά και τα μεταφυσικά. Μόνο "ιστορία" δεν έγραψε.

Για να "αλλάξεις" πρέπει να έχεις την αίσθηση του χρόνου. Και δεν την έχω.

Κάθε γίγνεσθαι είναι υποταγμένο στην πραγματοποίηση της ουσίας, αλλά αυτό το γίγνεσθαι δεν έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση μιας σειράς από μορφές που θα μπορούσαν να ερμηνευθούν ως απαραίτητες στιγμές της εξέλιξης.*

Το διάστημα που χωρίζει τη στιγμή της "αρχής" του και αυτή της ολοκλήρωσης του δεν συνεπάγεται τη μεσολάβηση του χρόνου ως ιστορικού χρόνου που ενσωματώνει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον σε μια μοναδική κατεύθυνση. Αλλά, κάθε ενεργοποιημένη ουσία, κάθε ολοκληρωμένη μορφή "είναι", δηλαδή αρνείται το χρόνο, τόσο το χρόνο που της χρειάστηκε για να πραγματοποιηθεί όσο και αυτόν που ακολουθεί κατόπιν -αρνείται το χρόνο μέχρις ότου ο χρόνος την αρνηθεί με τη σειρά του.*

Ο χρόνος σημαίνει φθορά και διάλυση. δεν δημιουργεί τίποτε, αλλά η δημιουργία μιας ολοκληρωμένης μορφής επιτρέπει να εμφανιστεί αυτό που διαφεύγει από το χρόνο, δηλαδή την πάντα παρούσα δυνατότητα να εμφανιστεί το σωτήριο "καλό" στον άνθρωπο και το σύμπαν.*

Κάθε φορά που η φύση κατορθώνει να παράγει μια ολοκληρωμένη μορφή, κάθε φορά που ο άνθρωπος καταφέρνει να κυριαρχήσει στο χαοτικό υλικό της ή που το έργο του φθάνει σε ένα θετικό τέλος και παράγει το μέτρο και την αναλογία, τότε το φθαρτό φωτίζεται από το φως του είναι. Αλλά τίποτε από αυτά που κάνει ο άνθρωπος ή η φύση δεν αντέχει στο χρόνο, δηλαδή στην "αλλαγή" και τη "διάλυση".*

"Κάθε αλλαγή", θα πει ο Αριστοτέλης, "είναι από τη φύση της φθοροποιός. και κάθε τι γεννιέται και καταστρέφεται μέσα στο χρόνο (...) Ο χρόνος είναι καθ' εαυτός αιτία περισσότερο καταστροφής παρά γέννησης, γιατί η αλλαγή είναι καθ' εαυτή φθοροποιός. κι αν είναι αιτία γέννησης και ύπαρξης, αυτό δεν γίνεται παρά μόνο τυχαία". (Φυσικά, 222b, 16-26)*

Γεννήθηκα, τυχαία. Τι να αλλάξω; Τυχαία , ζω.

Κι έρχεται, προχτές, ο Δον ΨΥΧΩΤΗΣ και τι λέει, ως άλλος αρχαίος έλληνας:

Για τους έλληνες, αυτό που ήταν είναι αυτό που θα είναι και αυτό που γίνεται είναι αυτό που θα συνεχίσει να γίνεται: καταλαβαίνουμε ότι αυτό το παντοδύναμο μέσο για τη θεμελίωση της τέλειας αυτάρκειας του παρόντος και την αποδοχή της μοίρας την οποία προδιαγράφει έκανε λίγο ή πολύ αδύνατη κάθε αναφορά, ακόμη και έμμεση, στα κριτήρια της προόδου.*

Ο ιστορικισμός και οικονομισμός των νεωτερικών ιδεολογιών σκέπασαν, με τη σκόνη του χρόνου, κι έκρυψαν την ουσία  (Άνταμ Σμιθ και Καρλ Μαρξ, Χέγκελ, Ένγκελς και τόσοι άλλοι). Έφτιαξαν το πνεύμα της "προόδου" και πότισαν με αυτό κάθε ικμάδα σκέψης. Ζούμε, με την αναμονή της.  Με την αδράνεια και την "εξουσιοδότηση". Σήμερα, όλοι περιμένουμε κάποιον άλλον, να μας σώσει. Μόνοι μας , ούτε το μπορούμε, ούτε το πιστεύουμε. (Αν το πιστέψουμε, μπορούμε). 

Καθένας μας, προσμένει τα ερχόμενα, τα μελούμενα. Την Υπόσχεση.

Αφήνουμε το τώρα στη λήθη, λες και ήταν χτες, ενώ το πιο πιθανό, αν συνεχίσουμε έτσι, θα είναι και το αύριο μας.

Αντικαταστήσαμε την αρμονία, το μέτρο, το ρυθμό, την ομορφιά, την τάξη, τη δικαιοσύνη του κόσμου, με την ύβρι, την έριδα, την αδικία, την ανομία και την πλεονεξία.

Ο Μεσσιανισμός των εβραίων, των χριστιανών, των μαρξιστών, των οικονομολόγων , μας πήγε από τον "περιούσιο λαό" στην "περιούσια τάξη" και την "περιούσια αγορά". Από τους νόμους των ανθρώπων και του κόσμου, στους νόμους του Θεού και τώρα της αγοράς. Από την αυτονομία της σκέψης και της πράξης, από την αναζήτηση της τελειότητας, μας πήγαν στην υποταγή στον Δημιουργό και τώρα στο δημιούργημα.

Εν αναμονή των ερχόμενων. Μια ζωή, αναμονή καλύτερων και μηδέποτε ερχόμενων ημερών.

Τι περίμενε η μάνα; Έδωσε αυτό που ήθελε και πήρε αυτό που την περίμενε.

Την "πρόοδο"; Την ιστορία; Την "εξέλιξη"; Μια γέννα ήθελε.

Για τη γέννα της κάθε μέρας ζούμε. Δίχως  το φόβο και το άγχος πως οι πράξεις μας θα είναι συφοριασμένες, σαν των τρώων του Καβάφη. Κι ας ξέρουμε πως οι Εφιάλτες είναι εδώ και οι βάρβαροι, ίσως, περάσουν.

Μη ξεχνάμε το στολισμό και τη γιορτή, πριν τις μάχες της κάθε μέρας.

Για μια γέννα έζησε, η ερυθροσταυρίτισσα.

Καταλάβατε, τώρα; Τυχαία, γεννήθηκα. Τυχαία, με λένε Γιάννη. Τυχαία με λένε Κρούσο. Τυχαία, είμαι έλληνας.

Το μόνο που δεν είναι τυχαίο, είναι αυτό που είμαι και αυτό που κάνω. Δεν είμαι παιδί μιας γέννας. Παιδί μιας απόφασης είμαι. Και μιας μεγάλης θέλησης.

Ζωή μιας απόφασης και των δικών μου θέλω είναι. Είμαι. 

Σύμφωνα με τις γελοίες ιδεολογίες, που μας λένε πως όλα είναι "αγορά" , προσφορά και ζήτηση υλικών αντικειμένων, και μια πάλη ταξική, καθόλου ανθρώπινη, χρήμα και μισθός, δεν έπρεπε να έχω γεννηθεί.

Άντε γαμηθείτε.

ΥΓ. Η Eliane Volsan ζει κι έχει προφίλ στο facebook. Mα, τούτα εδώ δεν θα τα διαβάσει, γιατί δε μιλά ελληνικά. Κι εγώ δε γράφω γαλλικά. Φόρος τιμής, που δεν θα διαβάσει, στη δεύτερη μάνα μου.  Η τρίτη ήταν το 15χρονο κορίτσι, που με πρόσεχε, μετά τον πρώτο χρόνο της ζωής μου. Έχω δυο αδέλφια από αυτήν κι ακόμα "μάνα" τη φωνάζω. Αυτή γνώρισα.

Πολλά χρόνια μετά, έμαθα τα υπόλοιπα. Με μπέρδευαν οι τρεις γιαγιάδες και ρώτησα.

Τυχαία με λένε Γιάννη. Τυχαία, με λένε Κρούσο του Κωνσταντίνου γιος. 

Ο πατέρας ήταν "νόθος" γιος μιας γαλλίδας από το νησί Reunion κι ενός κεφαλονίτη, και γεννήθηκε στο Dar Es Salaam της Τανγκανίκας. Είχε δυο αδέρφια, παιδιά της Henriette Volsan και "αγνώστου πατρός". Έζησαν με το επίθετο της μάνας. Από εκεί έρχεται και η πρώτη μου ξαδέρφη Eliane. Τα άλλα ξαδέρφια ζουν στα Κανάρια νησιά (Ισπανοί, γεννημένοι στο Buenos Ayres της Αργεντινής) και στη Σουηδία (Σουηδοί). Ο κεφαλονίτης παππούς δεν ήταν σαν τους άλλους. Έδωσε όνομα και  ταυτότητα στον πατέρα μου (τυχαία, ελληνική). Αλλιώς, θα ήταν κι αυτός γάλλος και Volsan.

Η μάνα ήταν κόρη του Παναγή και της Ειρήνης Μουσούρη. Ο Παναγής γεννήθηκε στον Πύργο (Μπουργκάς) της Βουλγαρίας και η Ειρήνη (το γένος Πιερράτου) στη Βραϊλα της Ρουμανίας.

Από το χωριό των Κρούσων (Φαρακλάτα) ήταν και ο πατέρας του Panait Istrati. Ο Panait γεννήθηκε στη Βραϊλα, γιος ενός κεφαλονίτη τυχοδιώκτη (Βαλσαμή) και μιας Ρουμάνας (Istrati).  Ο Παναϊτ ήταν συγγραφέας, που έγραψε στα γαλλικά, με τη βοήθεια λεξικού, αφού γλίτωσε από απόπειρα αυτοκτονίας. Στη δεκαετία του 20 ήταν ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας της Ευρώπης. Μπολσεβίκος. Τον κάλεσε ο Στάλιν, επίσημο προσκεκλημένο, για τα 10χρονα της Οκτωβριανής επανάστασης. Αυτά που είδε, δεν του άρεσαν κι έγινε ο πρώτος ευρωπαίος, που άσκησε κριτική στον Στάλιν, με το βιβλίο "Προς την άλλη φλόγα". Και τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Ποτέ, ξανά, δεν ήταν ο ίδιος. Ποτέ, μετά από αυτό, δεν έγραψε τόσο όμορφα.

Όταν παραπονέθηκε στους συντρόφους, για τη βία, τον τρόμο και την ανελευθερία, του είπαν:

"Αν δεν σπάσεις αυγά, δε φτιάχνεις ομελέτα". Κι απάντησε: "Τα σπασμένα αυγά, τα βλέπω. Την ομελέτα, δε βλέπω".

Ακόμα, αυγά σπάνε όλοι τους. Στα κεφάλια μας και στις ζωές μας.

* (Τα πλάγια γράμματα, με τον αστερίσκο και τις ωραίες σκέψεις,  είναι από το βιβλίο του Κώστα Παπαϊωάννου "Η αποθέωση της Ιστορίας". Οι Καστοριάδης και Αξελός τιμούσαν τον Παπαϊωάννου, σαν δάσκαλο).

Όλα τα πιο πάνω, τα έγραψα για μένα. Δεν ενδιαφέρουν άλλους. Το χρωστούσα.

Δεν ξέρω να γράφω. Ξέρω να αντιγράφω ιστορίες (νομίζω).

Σήμερα, 23 Απριλίου 2011 , Φαρακλάτα.